مالك بن عبدالله [1] بن سريع جابري [2] از دوستداران و شيعيان امام علي (ع) و از ياران امام حسين (ع) به شمار مي آيد. [3] .

وي هـمـراه سيف، عموزاده و برادر مادري اش، با مولاي خود، شبيب به كربلا آمد و به امام حسين (ع) پيوست. [4] .

روز عـاشـورا آنـگـاه كـه يـاران امـام حـسـيـن (ع) يـكـي پـس از ديـگري به ميدان مبارزه مي شـتـافـتـنـد، مـالك همراه سيف با چشماني اشكبار به نزد امام حسين (ع) آمدند. امام (ع) به آنـان فـرمود: برادرزادگانم براي چه گريه مي كنيد؟ به خدا سوگند اميدوارم به همين زودي هـا ديـدگـانـتـان روشن شود. گفتند: ـ خدا ما را فداي تو گرداند، به خدا سوگند، بـر خويشتن گريه نمي كنيم، بلكه بر تو مي گرييم كه مي بينيم [دشمنان] در ميانت گرفته اند. و جز جانمان چيزي براي دفاع از تو نداريم.

حـضـرت فـرمـود: بـرادرزادگـانم خداي در اين غمخواري و پشتيباني كه به جان از من مي كنيد، بهترين پاداش پرهيزكاران به شما عنايت فرمايد.

آن دو جـوان ـ پـس از شـهادت حنظله كه در همان هنگام اتفاق افتاد ـ در حالي كه به امام مي نـگـريـسـتـنـد و بـر وي درود مـي فـرسـتـادنـد، گفتند: اي فرزند پيامبر، سلام و رحمت و بركات خداي بر تو باد. امام (ع) فرمود: بر شما نيز سلام و رحمت خداي باد.

آنـگـاه وارد ميدان مبارزه شدند و ضمن حمايت از همديگر [5] جنگ نماياني كردند تـا آنـكـه سـرانـجـام در نـزديـكـي امـام (ع) بـه درجـه رفـيـع شـهـادت نايل آمدند. [6] .

در زيارت ناحيه از وي چنين ياد شده است:

«السَّلامُ عَلي مالِكِ بن عَبدِ بن سَريع» [7] .