در مـنـابـع كهن و معتبر نامي از وي به عنوان شهيد كربلا برده نشده است. تنها نويسنده «اسـرارالشـهـادة» او را جـزو شهيدان كربلا دانسته مي گويد: او و برادرش شريف بن حارث روز عاشورا، با چشم گريان نزد امام حسين (ع) آمدند. امام (ع) از سبب گريه آنان پـرسـيـد. گـفـتـنـد: گـريه ما براي تنهايي و بي كسي تو است؛ چرا كه دشمن شما را محاصره كرده است، و توان دفع آنها را نداريم. امام (ع) در حقشان دعا كرد [و اجازه ميدان داد].

او و بـرادرش بـر آن قـوم تـاخـتـنـد و پـس از جـنـگـي سـخـت، سرانجام به فيض شهادت نايل شدند.

نقل كرده اند كه [پس از شهادت] دست هاي آنان را بريده يافتند. [1] .