يا، منيه (عشره كامله، ص 419).

از قيس فرزند منبّه در منابع كهن نامي به ميان نيامده است. تنها صاحب روضة الشهدا وي را جـزو شـهـداي كـربلا قلمداد كرده، بر اين باور است كه وي پس از عمرو بن مطاع وارد مـيدان جنگ گرديد. آن گاه ترجمه بعضي از ابيات رجزي را كه به وي نسبت مي دهد چنين نقل مي كند:



من قيس منبّه ام كه در جنگ

كيوان نرسد ز دار و گيرم



گر رستم زال زنده گردد

گردد به خم كمند اسيرم



در دوستي حسين و آلش

باكي نبود اگر بميرم



امروز شوم شهيد و فردا

در خلد برين بود سريرم



سپس به كيفيت شهادت او اشاره مي كند و مي نويسد كه سالار كوفي به جنگ او آمد و چون ديـد تـوان مـقـابـله بـا او را نـدارد گـريـخـت. قـيـس در پي او مركب تاخت. اما به دستور عـمـرسـعد، شماري ازلشكريان، قيس را دنبال كردند و با زخم هاي پي در پي او را به درجه شهادت رساندند. [1] .