نـام او در مـنـابـع مـشـهـور و مـتـقـدم، در شـمـار شـهـيـدان كـربـلا ديده نمي شود. ولي در مـقـتـل مـنسوب به ابومخنف آمده است كه پس از پيوستن حرّ بن يزيد رياحي و فرزندش در روز عاشورا به امام حسين (ع)، حرّ از فرزندش خواست تا بر آن گروه ستمگر حمله كند و حـسـيـن (ع) را يـاري نـمـايـد. آن جـوان حـمـله برد و هفتاد تن از نيروهاي دشمن را به هلاكت رسـانـد و سـرانـجـام بـه شهادت رسيد. حرّ از شهادت او شادمان گرديد و خدا را سپاس ‍ گفت. [1] .

بـرخـي ديـگر نوشته اند كه علي بن حرّ نخست جزو سپاهيان ابن سعد بود. پس از آن كه پـدر و عـمـويـش بـه امـام حـسـيـن (ع) پـيوستند و شهيد شدند، او نيز نزد امام آمد و پس از تـوبـه و اظـهـار ندامت، اجازه ميدان خواست. امام (ع) او را دعا كرد و اذن داد. علي به ميدان رفـت و پـس از كـشـتـن تـنـي چـنـد از نـيـروهـاي دشـمـن، بـه فـيـض شـهـادت نائل آمد. [2] .