مثيرالاحزان، ص 58؛ مقتل الحسين (ع)، خوارزمي، ج 2، ص 26، انوارالهدي. عزرة (انساب الاشـراف، ج 3، ص 199، دارالتـعـارف) و عـَزْوَده نـيـز گـفـتـه انـد. (الكامل، ج 4، ص 72).

غِفاري، منسوب غِفار بن مُلَيْل... بن كنانة. (الانساب، ج 4، ص 304.)

عبدالرحمن، از بزرگان و شجاعان بانفوذ كوفه بود. جدّش، حرّاق به حمايت از امام علي (ع) در جنگ هاي آن حضرت شركت كرد. [1] .

آن گـاه كـه در روز عـاشـورا بـيـشـتـر يـاران سـيـّدالشـهـدا(ع) به شهادت رسيدند، او و بـرادرش، عـبـداللّه بـه مـحـضـر امـام حـسين (ع) آمده و گفتند: اي ابوعبداللّه! دشمن ما را مـحـاصره كرده، دوست داريم مقابل تو بجنگيم و جان خويش را فدا سازيم. [2] امـام حـسـين (ع) به آنها خوش آمد گفت و اجازه ميدان داد. عبدالرحمن، پس از عمرو بن قرظه انصاري [3] يا عمرو بن جناده [4] و به قولي يحيي بن سليم مازني [5] وارد مـيـدان شد. او بيست [6] و به قولي 42 تن از دشمن را در دو نـوبـت بـه هـلاكـت رسـانـد؛ [7] و سرانجام در جنگ تن به تن [8] به فيض شهادت نايل گشت. [9] .

وي در حال مبارزه چنين رجز مي خواند:



قَدْ عَلِمَتْ حَقّا بنو غِفارٍ

وخِنْدَفٌ بعد بني نِزار



لَنَضْرِبَنَّ مَعْشَر الفُجّارِ

بِكُلِّ عَضْبٍ صارمٍ بَتّار



يا قوم ذو ذوا عن بني الاحرار

بالمَشْرَفي [10] والقَنا الخَطّارِ [11] .



بنو غفار و خِنْدَف و بني نزار به حقّ مي دانند كه با هر شمشير برّان گروه بدكاران را مي زنيم. اي قوم! با [شمشير] مشرفي و نيزه جنبنده از فرزندان آزادگان دفاع كنيد.

در زيارت ناحيه ي مقدسه ي امام (ع) از وي و برادرش اين گونه ياد شده است:

«السلام علي عبداللّه وعبدالرحمن ابني عروة بن حرّاق الغفاريين.» [12] .

ولي در زيارت رجبيه آمده است:

«السلام علي عبدالرحمن و عبداللّه ابني عروه» [13] .