او را عـبـدالرحـيـم (تـنـقـيـح المـقـال، ج 2، ص 145. بـه نقل از نسخه اي از رجال طوسي.) و پدرش را عبد ربّه نيز ناميده اند. (ملهوف، ص 154؛ مثيرالاحزان، ص 54).

خـَزْرَجـي، مـنـسـوب بـه خـَزْرَج، يـكـي از دو طـايـفـه بـزرگ مـديـنـه. (تـسـمـيـة مـن قـتـل مـع الحـسـيـن (ع)، ش 51؛ الانـسـاب، ج 2، ص 359؛ رجـال طـوسي، ص 76.) او را بدون وصف خزرجي از ياران امام علي (ع) قلمداد كرده اند. (رجـال طـوسـي، ص ‍ 50) وي را انـصاري نيز گفته اند. آنها صحابي ساكن مدينه و از فـرزنـدان اوس و خـزرج بودند و به سبب ياري كردن پيامبر(ص) انصار ناميده شده اند (الانساب، ج 1، ص 219).

او، صحابي پيامبر اكرم (ص) [1] و از تربيت شدگان با اخلاص امام علي (ع) بـود كـه قـرآن را از آن حضرت فراگرفت. [2] هنگامي كه اميرالمؤمنين (ع) در رحـبـه [3] مردم را سوگند داد كه هر كس خودش از پيامبر(ص) در روز غدير خم سـخـني درباره من شنيده از جا بلند شود و بگويد؛ عبدالرحمن يكي از افرادي بود كه از جا برخاست و گفت: من شنيدم كه پيامبر(ص) فرمود:

«... اَلا فَمَنْ كُنتُ مولاه فَعَليّ مولاه...» [4] .

... آگاه باشيد هركس من مولاي اويم پس علي سرور اوست....

عبدالرحمن، از شخصيت هاي بارز كوفه بود كه در آنجا از مردم براي امام حسين (ع) بيعت مـي گـرفـت. [5] او و بـريـر، در شـب يـا روز تـاسوعا [6] پشت خيمه نظافت منتظر بودند تا پس از امام (ع) تنظيف كنند. برير با او مزاح مي كرد. عبدالرحمن گـفـت: اي بـريـر! آيـا مـي خـنـدي؟ اكـنـون مـوقـع خـنـده و جـاي سـخـنـان خـنـده آمـيز نيست...» [7] .

عـبـدالرحـمـن، روز عاشورا با شعله ور شدن آتش جنگ به ميدان شتافت [8] و در نـبـرد نـخـسـت [9] و بـه قـولي پـس از نـمـاز ظـهـر بـه فـيـض شـهـادت نايل گشت. [10] .