نـسـبـتـش به جديله، تيره اي از قحطانيه برمي گردد. اين قبيله به نام مادرشان، جديلة بـنـت سـبـيـع بـن عـمـرو الحـمـريـه شـنـاخـتـه مـي شـونـد. (الانساب، ج 2، ص 30؛ معجم قبائل العرب، ج 1، ص 173).

عيّاش، تاريخ الطبري، ج 6، ص 74، دارالمعارف.

عـباس، فردي دلاور، پاكدامن و دوستدار اهل بيت (ع) [1] بود و در كوفه از مردم بـراي امـام حـسـيـن (ع) بـيـعـت مـي گـرفت. هنگامي كه هاني بن عروه به دستور عبيداللّه دسـتـگـير شد، حضرت مسلم (ع) براي حمله به قصر ابن زياد چهار تن را به فرماندهي قـبـايـل مـخـتـلف مـنـصـوب كـرد كـه در ايـن نـبـرد، عـبـاس فـرمـانـده اهل مدينه بود. [2] او مي گويد:

«بـا چـهـار هـزار جـنگجو، همراه مسلم حركت كرديم ولي هنوز به قصر نرسيده بوديم كه تعدادمان به سيصد نفر كاهش يافت.» [3] .

از گـفـتـار مـورّخـان پـيـشـيـن مـانـنـد طـبـري و ابـن اثـيـر [4] هـنـگـام ذكـر حوادث سـال 66 ه‍.ق چـنين برمي آيد كه عبّاس [5] تا اين زمان زنده و فرمانده گروهي از سـپـاهـيـان مـخـتـار بـوده اسـت. ولي سـيـره نـويسان اخير مي گويند كه پس از شهادت حضرت مسلم (ع) و هاني بن عروه، محمّد اشعث كندي و به قولي محمّد بن عباس كندي او را دسـتـگـيـر كـرده و تـحـويـل ابن زياد داد. سر عباس بن جعده، به امر عبيداللّه از بدن جدا گرديد و به فيض ‍ شهادت نايل گشت. [6] .