تـنـهـا مـنـبـعـي كـه از او نـام بـرده «عـشـره كامله» است. در اين كتاب آمده است: عباده روز عـاشـورا خـدمـت امـام حـسـيـن (ع) آمـد، سـلام كـرد و در حال رفتن به ميدان اين چنين رجز خواند:



اَنَا عِبادٌ وَاَنَا ابْنُ الْحارِثِ

لَسْتُ بِخَوّارٍ وَلا بِناكِثٍ



عَنْ بَيْعَتي حَتّي يَرِثْني وارثٍ

اَلْيَوْمَ ساوي فِي الصَّعيد ماكِثٍ [1] .



من عباد فرزند حارث هستم، ناتوان و پيمان شكن از بيعت خودم نيستم

تا اين كه وارثم از من ارث ببرد، امروز پيكرم در خاك جايگزين مي شود.

عـبـاده آن قـدر جـنـگـيـد تـا بـه درجـه رفـيـع شـهـادت نايل آمد. [2] .