مـلاحـسين واعظ كاشفي، شوذب را غلام عابس از طايفه شاكر ناميده است. (روضة الشهدا، ص 306، كـتـابـفـروشـي الاسـلامية) ولي برخي از معاصرين مي گويند چون شوذب از نـظـر مـقـام عـلمـي و مـعـنـوي بر عابس برتري دارد نمي توان وي را غلام ناميد. بلكه هم پيمان عابس و طايفه اش بوده است. (وسيلة الدارين، ص 154؛ عاشورا چه روزيست، ص 245؛ عنصر شجاعت، ج 1، ص 130.).

شوذب، مردي عابد، مخلص [1] و از كساني بود كه براي شيعيان كوفه از امام عـلي (ع)، حـديـث نـقـل مـي كرد. [2] او جنگجوي نام آوري بود كه در جنگ هاي سه گانه امام علي (ع) يعني جمل، صفين و نهروان شركت كرد. [3] اين يار باوفاي سـيـّدالشهدا(ع) [4] در كهنسالي عابس را از كوفه تا مكه براي رسانيدن نامه مسلم (ع) به امام (ع) همراهي كرد و با آن بزرگوار به كربلا آمد. [5] در روز عـاشـورا پـس از شهادت حنظلة بن سعد شبامي، [6] عابس از شوذب پرسيد: چه فـكـري در سـر داري و چـه مـي خـواهـي بـكني؟ گفت: در كنار تو و براي ياري فرزند رسـول خدا(ص) مي جنگم تا كشته شوم. گفت: اكنون كه چنين تصميمي داري خدمت امام (ع) بـرو.... شـوذب بـه حـضور امام (ع) رسيد و پس از سلام و كسب اجازه از آن بزرگوار بـه مـيـدان شـتافت [7] و دلاورانه جنگيد و پس از به هلاكت رسانيدن گروهي از دشـمـن [8] خـود نـيـز بـه فـيـض بـزرگ شـهـادت نايل گشت. [9] قبر وي، در مقبره جمعي شهيدان مي باشد. [10] .

در زيارت ناحيه مقدسه امام (ع) و رجبيّه با دو عنوان از وي چنين ياد شده است:

«السلام علي شوذب مولي شاكر.»

«سلام بر سويد مولي شاكر.» [11] .