بـرخـي مـي گـويـنـد نـامـش عـاتـكـه و نـام مادرش رقيه بنت علي و هفت ساله بود. (معالي السّبطين، ج 1، ص 266؛ وسيلة الدّارين، ص 297).

حميده دختر مسلم از ام كلثوم دختر امام علي (ع) مي باشد. وي در سفر كربلا در كاروان امام حـسـيـن (ع) بـود و يـازده سـال داشت. در بين راه آن گاه كه خبر شهادت مسلم به امام (ع) رسيد، آن حضرت او را بر زانوي خود نشاند و دست نوازش بر سر او كشيد. حميده عرض كـرد: بـا مـن مانند يتيمان رفتار مي كني؟ پيش از اين چنين رفتاري با من نداشتي، گمان مـي كـنـم پـدرم شـهـيد شده است! امام حسين (ع) شروع كرد به گريه كردن و فرمود: من پـدرت هـسـتـم و دخـتـرانم خواهرت هستند. در اين لحظه صداي گريه حميده بلند شد، به طـوري كه ديگر فرزندان مسلم متوجّه شهادت او شدند؛ همگي گريستند و فرياد وامسلما و واابـن عـقـيلا سردادند. روز عاشورا پس از شهادت امام حسين (ع) زماني كه لشكريان عمر سعد به خيمه ها حمله كردند، اين دختر در زير دست و پاي مهاجمين به درجه رفيع شهادت نايل آمد. [1] .