جـعـفـر بـن عـقـيـل بـن ابـي طـالب، مـادرش اُمُّ البـنـيـن دخـتـر نضره [1] يا شقره [2] است. وي پس از شهادت عبداللّه بن مسلم عازم ميدان شد و اين رجز را خواند:



اَنَا الْغُلامُ الا بْطَحِيُّ الطّالِبي

مِنْ مَعْشَرٍ في هاشِمٍ وَغالِبٍ



وَنَحْنُ حَقّا سادَةُ الذَّوائِب

هذا حُسَيْنُ أَطْيَبُ الاَطائبِ



مـن جـوان ابـطـحـي طـالبـي هـسـتـم، از گـروهـي كـه مـيـان بـنـي هـاشـم از نسل غالبند

ما از سادات سرشناسيم، اين حسين است پاك ترين پاكان

جعفر پس از جنگي دليرانه به روايتي دو و به روايت ديگر پانزده تن از سپاه دشمن را كشت و سرانجام، خود به وسيله بشر بن سوط يا حوط به شهادت رسيد. [3] .

در زيـارت نـاحـيـه چـنـيـن آمـده: «السَّلامُ عـَلي جـَعْفَرِ بْنِ عَقيلٍ، لَعَنَ اللّهُ قاتِلَهُ وَرامِيَهُ بِشْرَبْنَ خُوط» [4] .