بـرخـي از مـورّخـان او را در زمـره فـرزنـدان امام حسين (ع) قرار داده اند. [1] اما از حضور وي در كربلا سخني به ميان نياورده اند، ولي برخي ديگر از مورخان مي گويند كه ابراهيم روز عاشورا به ميدان نبرد رفت و اين چنين رجز خواند:



اَقْدِمْ حُسَيْن الْيَوْمَ تَلْقي اَحْمَدا

ثُمَّ اَباكَ الطّاهِرِ الْمُؤَيَّدا



وَالْحَسَنَ الْمَسْمُومَ ذاكَ الاَسْعَدا

وَذا الْجَناحَيْنِ حَليفَ الشُّهَدا



وَحَمْزَة اللَّيث الْكَمَّي السَّيِّدا

في جَنَّة الْفِرْدَوْسِ فازُوا سُعَدا [2] .



اي حسين، پيش بيا كه امروز جدّت، پيامبر پاكيزه و تأييد شده و برادر مسمومت حسن (ع) و صـاحـب دو بـال (جـعفر طيّار) كه هم سوگند شهدا بود و هم چنين حمزه شير شجاع را كه رستگار شدند، در فردوس ملاقات خواهي كرد.

آنگاه چون شير حمله نمود، و پنجاه يا 84 تن را به هلاكت رساند. [3] و به قولي بار ديگر اين چنين رجز خواند:



اءَضْرِبُ مِنْكُمْ مَفْصِلا وَساقا

لِيُهْرَقَ الْيَوْمَ دَمي اِهْراقا



وَتُرْزِقُ الْمَوْتَ اءَبااِسْحاقا

اءَعْني بَني الْفاجِرَةِ الْفُسّاقا [4] .



با شمشير بر مفصل و ساق شما مي زنم تا آن گاه كه [همين] امروز خونم ريخته شود، و ابواسحاق مرگ را روزي فرزندان گنه كار و زنازاده گرداند.

ابـراهـيـم پـس از نـبـرد و كـشـتـن شـمـاري از نـيـروهـاي دشـمن خود به فيض عظيم شهادت نايل آمد. [5] .