بـرخـي از مـنـابع ابراهيم و محمّد را فرزندان جعفر بن ابي طالب (ع) شمرده اند كه از لشـكـر ابن زياد فرار كردند. پس از آن كه در كوفه بانويي آنها را پناه داد، به دست هـمـسـر وي كـه از يـاران ابـن زيـاد بـود سـرهـاي مـبـاركـشـان جدا شد و به فيض شهادت نايل آمدند. [1] .

آن چـه قـابـل تـأمـّل و دقـّت مـي بـاشـد ايـن اسـت كـه جـعـفـر در سال هشتم هجرت به شهادت رسيد، ولي شهادت اينها پس از واقعه كربلا اتّفاق افتاد؛ و بيش از پنجاه سال ميان اين دو واقعه فاصله مي باشد. اگر فرزندان جعفر تا اين زمان زنـده بـوده اند، بيش از پنجاه سال داشته اند و به طور قطع كودك و يا جوان نبوده اند. طـبري آنها را فرزندان عبداللّه جعفر يا نوه او شمرده است. [2] و همين امر سبب مي شـود كـه احـتـمـال دهـيـم در خـوارزمـي هـم مـقـصـود از ولد جـعفر، نواده هاي جعفر باشند نه فرزندان بلاواسطه او.

مـرحـوم شـيـخ صـدوق آنـهـا را از فـرزنـدان مـسـلم بـن عـقـيـل شـمـرده و داسـتـان را بـا انـدكـي اخـتـلاف نـسـبـت بـه آن چـه كـه در مقتل خوارزمي آمده نقل كرده است. [3] .