«... وقتي كه ما براي اسلام و براي احياي سنت پيغمبر و اقامه عدل به پا خاستيم، نبايد از اين بترسيم كه اولادمان شهيد مي شوند، خودمان شهيد مي شويم. اين يك سيره اي بوده است كه از اول در اسلام بوده است. از اول اسلام پيغمبر خدا و ائمه ما فداكاري كردند، و شهادت نصيبشان شد. حضرت علي بن الحسين (علي اكبر) به پدر بزرگوارشان عرض مي كند كه (مگر) ما بحق نيستيم؟! مي فرمايد چرا، ما بحقيم. مي فرمايد، پس از مردن نمي ترسيم (اذا لا نبالي بالموت). كسي بايد از مردن بترسد كه خيال كند بعد از مردن خبري نيست، همه اش همين زندگاني حيواني است... زندگي انساني در يك عالم ديگري است؛ بالاتر از اينجاست. اين ديگر ترسي ندارد، خوفي ندارد. انسان از اين محل به محل ديگري منتقل مي شود كه بهتر از اينجاست.

بنابراين، اين معنايي كه در صدر اسلام هم بوده است كه اصحاب پيغمبر از شهادت استقبال مي كردند، و براي شهادت از هم پيشي مي گرفتند، اصحاب سيدالشهدا براي شهادت استقبال مي كردند و از هم پيشي مي گرفتند، روي همين ايمان راسخ بوده است.

شهادت مطلبي نيست كه انسان به كلي از بين برود، تا اينكه (تصور شود) ديگر غير از اين (عالم) خبري نباشد. شهادت از اين عالم منتقل شدن به يك عالم بالاتر و نوراني تر است كه همه چيزش از اينجا بهتر است...» [1] .