در عصر پيامبر و خاندان او، هر چند «روز معلّم» بالخصوص معني و مفهومي نداشت، ولي علم و پرورش جايگاه خاصّي داشت، و براي مربّي و معلّم احترام فوق العاده اي مي كردند. معلّمي بنام «عبدالرّحمن سلمي» به يكي از فرزندان امام حسين «سوره حمد» را آموزش داد، آن حضرت به عنوان قدرداني مجلس باشكوهي فراهم كرد، و در آن محفل، امام حسين از جايگاه معلّم سپاسگزاري نموده، و در پايان مجلس جوائزي براي آموزگار تقديم داشت، كه اقلام آن بدين شرح است:

1 - هزار دينار طلا معادل خونبهاء يك مرد!

2 - هزار دست لباس به مقدار ديه يك مرد!

3 - دهانش را پر از دُرّ و جواهر كرد!

جمعي از افراد بي ظرفيّت به امام حسين اعتراض نموده و گفتند: ارزش معلّم قبول است، ولي به اين اندازه سنگين؟ امام حسين فرمودند: هديه من در برابر عطاي معلّم كم است. [1] و سپس ابياتي را انشاد كرد كه از نظرتان مي گذرد:



اِذا جاءَتِ الدُّنْيا عَلَيْكَ فَجُدْ بِها

عَلَي النَّاسِ طُرّاً قَبْلَ اَنْ تَتَفَلَّتْ



فَلا الْجُودُ يُفْنيها اِذا هِيَ اَقْبَلَتْ

وَلا الْبُخْلُ يُبْقيها اِذا ما تَوَلَّتْ



هنگامي كه دنيا به تو رو آورد تو نيز بر تمام مردم نيكي كن پيش از آنكه از دست تو خارج شود.

اين را بدان كه اگر دنيا به تو روآورد بخشش و احسان آن را تمام نمي كند، و اگر پشت كند بخل و خسّت نگه نمي دارد. [2] .

از اين بحث نتيجه مي گيريم كه آئين محمدي، مكتب حسيني علم و دانش و آموزش و پرورش است، و دولت و ملت با بسيج عمومي وظيفه دارند پيوسته به دنبال آن باشند، و با تشويق اهل دانش و محققين، نرخ رشد علمي و توان صنعتي را بالا برند، و متخصّص را بر سر كار آورند، و آن كنند كه ايران اسلامي سيادت جهاني را دنبال كند، و متخصّص و دانشمند و صنعتگر و مهندس و مخترع صادر نمايد، و از اين طريق نه تنها مي توان جلو تهاجم فرهنگي غرب را گرفت، بلكه خود تهاجم فرهنگ اسلام بر فرهنگهاي ديگر است. به اميد آن روز.