«ابي سلمه» مي گويد: سالي در كنار خليفه دوّم عازم حج شدم، در مكّه عربي آمد و خطاب به عُمر گفت: اي خليفه! من در حال اِحرام، تخم هاي شترمرغها را برداشته و پختم و خوردم تكليف من چيست؟

عمر گفت: من جواب مسأله را نمي دانم، منتظر باش يكي از اصحاب پيامبر بيايد، و از او بپرسيم. در اين حال مولا علي اميرالمؤمنين با فرزند صغيرش امام حسين فرا رسيد، عمر گفت: اينك از علي بپرس.

عرب خواست از آن حضرت سؤال كند، آن سرور فرمود: از فرزندم حسين سؤال كن! عرب به خشم آمده و گفت: چرا در جواب مسأله هر يك مرا به ديگري راهنمايي مي كنيد؟!

جمعي از صحابه كه ناظر اين خاطره بودند گفتند: عرب! واي بر تو اين فرزند پيامبر است، هر چه مي خواهي از او بپرس.

عرب سؤالش را تكرار كرد، امام حسين فرمود: آيا شتر داري؟ گفت: بلي.

فرمود: به تعداد تخم هايي كه خورده اي شترهاي ماده را به وسيله نرها باردار كن، وقتي دوران شيرخوارگي آنها به پايان رسيد، همه را براي «بيت اللَّه الحرام» هديه كن!

عمر و ساير صحابه پيامبر، امام حسين را تأييد كرده، و اميرالمؤمنين علي عليه السلام نيز فرزندش را در آغوش گرفته و فرمود:

ذُرِّيَّةٌ بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ [1] .

آري، حسين داناتر از خليفه و اصحاب پيامبر بوده است....

در تاريخ ديگري كه مروان، حاكم مدينه بود، در بالاي منبر بر اميرالمؤمنين جسارت كرد، و امام حسن كه در اين مجلس نشسته بود چاره اي جز سكوت نديد، امام حسين در خارج از مسجد بسر مي برد، و از اين موضوع آگاه شد، و با خشم و غضب در فرمانداري به پيش مروان آمد و گفت:

اي پسر زرقاء و اي فرزند مرد پَستي كه ملخ مي خورد، تو بي شرمي را به جايي رسانده اي كه بر پدرم اميرالمؤمنين جسارت مي كني؟ مروان كه در مسند امارت نشسته بود گفت: تو هنوز در


دوران بچّگي و كم عقلي بسر مي بري! [2] .

حسين بن علي عليه السلام فرمود: هم اكنون حدود شخصيّت تو و اصحاب تو را و از سوي ديگر مقام والاي علي عليه السلام را از قرآن مجيد فاش مي كنم، آنگاه اين آيه را خواند كه مي فرمايد:

اِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدّاً. فَاِنَّما يَسَّرْناهُ بِلِسانِكَ لِتُبَشِّرِ بِهِ الْمُتَّقينَ، وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدّاً [3] .

همانا كساني كه ايمان آورده و عمل صالح انجام مي دهند خداوند آنان را محبوب مردم قرار مي دهد.

اي پيامبر تو به وسيله قرآن كه ما آن را آسان گردانيده ايم، پرهيزگاران را مژده ده، ولي لجوجان را بترسان.

هان اي مروان! محبوب مردم و پرهيزگاران پدرم علي و اصحاب او مي باشند، در حالي كه لجوجان و عنودان تو و حاشيه نشينان تو مي باشند... [4] .