حدود معرفت ما انسانها نسبت به مراتب كمال و عرفان حضرات معصومين بسيار ناقص و محدود است، و هرگز افراد غيرمعصوم نمي توانند مراتب شخصيّت و فضائل و ويژگيهاي كامل پيشوايان


معصوم را درك كنند. ولي از آثار عملي آنان، و از بيانات و اظهارات خود معصومين، و مشاهده تربيت شدگان مكتبي اهل بيت مي توان به گوشه اي از آن كمالات اشاره كرد.

امام حسين علاوه بر كمالات ذاتي كه از سوي خدا تفضّل مي گردد، تمام فضايل رسول خدا و پدر و مادر و برادرش را در خود متمركز نموده، و وارث آنان بود.

حسين در آغوش پيامبر و دامن پر مهر فاطمه و مكتب علوي تربيت شد كه نداي «لَوْ كُشِفَ الْغِطا مازْدَدْتُ يَقيناً» [1] آوازه گوش او بود، و در همان مسير به سير خود ادامه داد، و نفس را مهار كرد و به تسخير خود درآورد، كه به تعبير خود امام حسين عليه السلام «آن حالت» از بالاترين جهادها است. [2] .

از اين جهت در روز عرفه دعايي خواند، و با خدا مناجاتي كرد كه فرازهاي آن درياي عرفان است، و در يك جمله اظهار مي دارد:

اَللَّهُمَّ اجْعَلْني اَخْشاكَ كَاَنّي اَراكَ...

بارالها! خشيت مخصوصي را برايم ارزاني دار، گو اينكه تو را مي بينم.

آري از مقدّمات عرفان، جهاد با نفس و تسخير آن است، كه از اين طريق موانع سر راه برداشته مي شود، و وصال حق صورت مي پذيرد، و از قدرت الهي نيرو مي گيرد، و آن كند، كه ديگران نتوانند....

در حالات امام حسين آمده است كه بيش از سي بهار از عمر او گذشته بود، كه به همراه برادرش در كنار پدر در شهر كوفه مي زيستند، و قحطي و خشكسالي مردم آن سامان را تهديد مي كرد! براي رفع اين مشكل مردم به حضور اميرالمؤمنين رسيدند، و از او خواستند كه از خدا بخواهند باران رحمت نازل شود....

علي به يادگارش سالار شهيدان فرمود: فرزندم حسين! هم اكنون آماده باش و از خدا طلب باران كن.

حسين عليه السلام به فوري آماده گرديد و پس از حمد و ثنا به پيشگاه خدا، و درود و صلوات بر جدّ بزرگوارش پيامبر اكرم، آنگاه گفت:

اي خدا تو صاحب عطايي، و تويي كه رحمت و بركات نازل مي كني، باران رحمتت را


براي ما نازل گردان و....

اين حديث كه از طريق امام سجّاد صادر شده، آن حضرت مي فرمايند: هنوز دعاي حسين به پايان نرسيده بود، كه باران رحمت نازل شد، و مشكل بي آبي و خشكسالي برطرف گرديد. [3] .