امام حسين عليه السلام همچون جد و پدر و مادر و برادرش عابد بود، و لحظه اي از ياد خدا غافل نمي شد. او در دل شب اشك ها مي ريخت، و غالب اوقات شبها را تا صبح به عبادت مي گذرانيد. تا جايي كه وي را جزو افرادي دانسته اند كه در طول شب و روز هزار ركعت نماز مي خواند [1] .

از امام سجّاد سؤال كردند: اي فرزند رسول خدا! چرا تعداد فرزندان پدرت حسين كم است؟ او فرمود: من تعجّب مي كنم كه پدرم حسين چگونه بچّه دار شده است زيرا او در شبانه روز هزار ركعت نماز مي خواند! [2] .

روزي ناله هاي حسين را شنيدند، كه او در دل شب چگونه با خدا راز و نياز دارد؟ و چه سان از خوف خدا اشك مي ريزد؟ از او پرسيدند:

ما اَعْظَمُ خَوْفُكَ مِنْ رَبِّكَ؟

چرا اينهمه از خدا مي ترسي؟

او فرمود:

لا يَأْمَنُ يَوْمَ الْقِيمَةِ الاَّ مَنْ خافَ اللَّهَ فِي الدُّنْيا [3] .

آرامش خاطر در پيشگاه خدا، فقط براي كساني است كه در دنيا با خوف و خشيت خدا زندگي كنند.

از اين جهت آن حضرت 25 مرتبه با پاي پياده از مدينه به مكه براي زيارت خانه خدا مشرّف گشته است [4] ، و در طول اين سفرها غرق عبادت و دعا بود.

«بشر و بشير دو پسران غالب اسدي» مي گويند: عصر روز عرفه وارد صحراي عرفه شديم و


به حضور امام حسين رسيديم، مشاهده نموديم كه آن سرور در سمت چپ كوه عرفه رو به قبله ايستاده، و دستهايش را مانند سائلي كه چيزي طلب كند باز كرده است، آنگاه شروع كرد به خواندن دعا و مناجات با پروردگار عالم، در حالي كه اشك چشم او جاري بود... [5] .

آري حسين عاشق عبادت بود، و از فرصت ها و لحظه هاي عمرش حداكثر استفاده را مي كرد، از اين جهت عصر تاسوعا هنگامي كه سپاه عمر سعد به سوي خيمه هاي حسين تهاجم نمودند حضرت به برادرش عبّاس فرمود:

اِرْجَعْ اِلَيْهِمْ فَاِنْ اِسْتَطَعْتَ اَنْ تُؤَخِّرَهُمْ اِلي غَدٍ وَ تَرْفَعَهُمْ عَنَّا الْعَشِيَّةَ لَعَلَّنا نُصَلّي لِرَبِّنا اللَّيْلَةَ وَ نَدْعُوهُ وَ نَسْتَغْفِرَهُ فَهُوَ يَعْلَمُ اَنّي كَنْتُ قَدْ اُحِبُّ الْصَّلاةَ لَهُ وَ تَلاوَةَ كِتابِهِ وَ كَثْرَةَ الدُّعاءِ وَ الْاِسْتِغفارِ [6] .

برو به سوي آنان، در صورتي كه ممكن باشد، جنگ را به فردا موكول كن، تا امشب را به نماز و دعا بگذرانيم، زيرا خداوند مي داند كه من نماز و تلاوت قرآن و دعا و استغفار را دوست دارم.

حضرت ابوالفضل شب عاشورا را مهلت گرفت، و حسين و اصحابش تا صبح عاشورا به پرستش الهي گذراندند، و سربازان عمرسعد كه اين وضع را ديدند، سي و دو نفرشان خود را به سپاه امام حسين رسانده و جانشان را در طبق اخلاص گذاشتند. [7] و همان روز عاشورا هنگام ظهر نيز حسين با اصحاب باقيمانده نماز ظهر را به جاي آورد و نشان داد كه او نماز و عبادت را حتي در حال جنگ و جهاد و تهاجم دشمن فراموش نمي كند [8] ، و اساساً شهادت حسين براي بقاي عبادت و قِوام نماز بوده است. [9] .