فاطمه، مدافع حريم ولايت
اما حضرت زهرا عليهاالسلام اين پندار را با خطبه ي مشهور خود در حضور خليفه اول و اصحاب، در «مسجد النبي» باطل كرد و فرمود: «به گمان خود، خواستيد فتنه برنخيزد و خوني نريزد، اما بدانيد كه در فتنه افتاديد و آنچه كشتيد بر باد داديد، همانا دوزخ جاي كافران است».
فاطمه عليهاالسلام با اين بيان به ايشان فهماند كه فتنه و شكاف بين امت مسلمان از آن روزي شروع شد كه آنها به خلافت علي پشت كرده و خودشان رهبري را عهده دار شدند! چنانكه حضرت زهرا عليهاالسلام آنان را متوجه دوران جاهليت خودشان كرد و يادآور شد كه در سايه ي فضل و عنايت پدرش رسول خدا صلي الله عليه و اله و جهاد همسرش علي عليه السلام از جاهليت نجات يافتند. سپس به مقايسه و موازنه ي بين همسرش اميرالمؤمنين عليه السلام و آنان پرداخت و فرمود:
«علي عليه السلام راه خدا و بيان احكام دين خدا، تلاشي پي گير كرد، او از مقربان رسول خدا صلي الله عليه و اله و سيد اولياي الهي بود، هميشه براي نصيحت و ارشاد امت، كمر همت بسته بود، در صورتي كه شما سرگرم عيش و نوش و راحت طلبي بوديد و انتظار داشتيد مشكلات به وسيله ي ما حل و فصل شود، و اخبار توسط ما آشكار شود؛ مهمان را نمي پذيرفتيد، و هنگام نبرد فرار مي كرديد. آن زماني نيز كه خداوند پيامبرش را برگزيد، شما دشمني منافقانه ي خود را آشكار كرديد...، شيطان شما را به سوي خود خواند، و شما هم اجابتش كرديد. شما عزت شيطان را ملاحظه نموديد، اما او شما را سبك و بي ارزش كرد».
از اين رو، زهراي مرضيه عليهاالسلام اولين كسي بود كه موازنه و مقايسه
بين اهل بيت و ديگران را پايه گزاري كرد، و اولين كسي بود كه آشكارا مردم را به ولايت و وجوب اطاعت و متابعت از اهل بيت، دعوت نمود. همچنين او كسي بود كه نفاق و دورويي كساني كه خلافت علي عليه السلام بعد از پدرش را غصب كردند آشكارا اعلان نمود. [1] .
فاطمه عليهاالسلام بعد از ماجراي سقيفه ي بني ساعده، دو خطبه خواند: يكي در مسجد جامع، در حضور مهاجرين و انصار، كه در آن جمع ابوبكر و عمر نيز حاضر بودند؛ و خطبه دوم را در خانه اش، هنگامي كه زنان مدينه در بالين و بستر بيماريي كه منجر به مرگ زهرا عليهاالسلام گشت، جمع شده بودند ايراد فرمود. سخنان زهرا عليهاالسلام در هر دو خطبه بر پايه ي احقاق حق علي عليه السلام پس از پيامبر اكرم صلي الله عليه و اله استوار بود، و اين كه، كساني كه باعث شدند بين علي و خلافت جدايي بيفتد به عهد و ميثاق خود خيانت كرده و با آن كساني كه خداوند امر به وصل ايشان داده است جدايي ايجاد كردند.
پاورقي
[1] البته اول کسي که ولايت را براي علي اثبات نمود، خدا و رسولش ميباشند.
مفسران، کلام خداوند را که فرمود: «انما وليکم الله و رسوله و الذين آمنوا الذين يقيمون الصلوة، و يؤتون الزکوة و هم راکعون «، (مائده: 56) را به علي تفسير کردهاند. و اما احاديث ولايت، از طريق سنت بسيار زياد است. از جمله آن روايات، حديث متواتري است که همهي مسلمانان به صحت آن اتفاق دارند، که پيامبر صلي الله عليه و اله فرمود: «من کنت مولاه فعلي مولاه».