به امام حسين عليه السلام گفتند: يابن رسول الله! چگونه صبح كردي؟

فرمود: «ما اهل بيت در بين قوم خويش، شب را به صبح آورديم در حالي كه مثل قوم بني اسرائيل در ميان آل فرعون، فرزندانمان را مي كشند و زنانمان را زنده رها مي كنند. صبح كردم در حالي كه بهترين افراد بشر بعد از محمد صلي الله عليه و اله بالاي منابر لعن و نفرين مي شوند و به دشمنان ما، مال و شرف (دنيوي) بخشيده و دوستان ما را تحقير مي كنند و حقشان را ضايع مي نمايند؛ و البته مؤمنان هميشه در رنج و سختي هستند!

و شب را به صبح رساندم در حالي كه عجم (حكومت و سلطنت) را حق عرب مي داند چه اين كه محمد صلي الله عليه و اله از عرب بوده است، و نيز عرب هم حقي را براي قريش قائلند؛ زيرا محمد صلي الله عليه و اله از اين قبيله مبعوث شده بود، اما هيچ كس حق ما را نشناخته و خلافت را حق ما اهل بيت نمي داند».

در زماني كه غير عرب، با بودن عرب از آن جهت كه آنها به پيامبر صلي الله عليه و آله نزديكترند، براي حكومت و خلافت سبقت و پيشي


نمي گرفتند، و نيز عرب با بودن قريش از آن جهت كه پيامبر صلي الله عليه و اله از آن قبيله بود، طرف خلافت نمي رفتند؛ پس به طور حتم، اين منطق حكم مي كند كه قريش هم با بودن اهل بيت كه نزديكترين افراد قريش به رسول خدا صلي الله عليه و اله و مستحق ترين آنها به خلافت بودند، نزديك خلافت نمي رفتند! و امرشان را شنيده واطاعت مي كردند. اين است عقيده ي شيعه درباره ي اهل بيت عصمت و طهارت.

اين عقيده - چنانكه ملاحظه مي كنيد - نتيجه ي طبيعي منطق كساني است كه منكر حق اهل بيت هستند! و نيز مدلول قهري دليل كساني است كه براي استدلال خود بر آن تكيه زده اند. به همين خاطر است كه بارها به ثبوت اين حق براي اهل بيت ناخودآگاه اعتراف كرده اند.