تقدير چنين بود كه حضرت زينب عليهاالسلام از آغاز طفوليت تا پايان حياتش در دامان مصائب زندگي كند، از اين رو كسي كه سيره ي آن حضرت را مورد دقت قرار دهد، خواهد ديد كه مصائب و آلام، زنجيروار از آغاز تا انجام، زندگي وي را احاطه كرده است.

و البته هر انساني در دوران زندگي خويش با مشكلات و تلخي ها مواجه است، حتي سلاطين و صاحبان جاه و مال نيز راهي براي گريز از ناملايمات و مشكلات زندگي ندارند؛ لذا گفته شده است كه: روزگار دو روز است: روزي به نفع تو است و روز ديگر عليه تو. [1] براستي كيست كه همه ي اميال و آرزوهايش محقق شده باشد، و كيست كه يكي از نزديكانش از دست نرفته و عزيزي از عزيزانش از دنيا نرفته باشد؟


ولي غير طبيعي است كه انساني در اقيانوسي از مصائب بزرگ، مانند زينب كبري عليهاالسلام زندگي كرده باشد! وي يكي پس از ديگري از آماج شدائد و مصائب سيراب گشت تا جايي كه به كنيه ي «ام المصائب» مخصوص گرديد.