سه گروه در زيارت وارث نفرين شده بودند: قاتلان، تأييد كنندگان و خشنود شوندگان. متن زيارت چنين است:

«لعن الله ُأمةً قتلتْكم، و لعن اللّهُ أمةً ظلمتكم، و لعن الله أمةً سمعتْ بذلك فرضيتْ به؛

بدان راضي شد.» گروه نخست محدود به حاضران در كربلا، در محرم 61هجري است. گروه دوم گسترده تر از دسته اوّل، و شامل كساني است كه پشتيباني كردند و كار قاتلان را تأييد نمودند و به امام ستم كردند؛ چه در عاشوراي 61 هجري، در كربلا حاضر باشند، چه در اين تاريخ، در كربلا نباشند. دسته سوم، از اين دو گروه فراتر رفته، طول تاريخ را شامل مي شود و حلقات و رشته هاي آن تا به امروز كه هستيم و زندگي مي كنيم، به هم مرتبط است. شگفت است كه گروه سوم مانند نخستين و دومين دسته، سزاوار لعن و عذاب و برائت است. اگر امام حسين (ع) از كسي ياري مي خواست و وي اجابت نمي كرد، امام به او توصيه مي كرد دور شود تا ياري خواهي اش را نشنود. وي فرمود:

«مَن سمع و اعيتنا فلمْ يُعِنّا، كان حقّاً علي الله أنْ يكبّه علي منخرهِ في النار؛

هر كه نداي ما را بشنود و ما را ياري نكند، خداوند حق دارد او را با صورت در آتش اندازد.» بينش تاريخي تعميم و فراشمولي و ربط حاضران با گذشتگان و نسلها با هم ديگر، به صورت روشن و با گفته هايي تأثيرگذار، در زيارت عاشورا بازتاب دارد. در ادامه برخي از اين نصوص را نقل مي كنيم:

«لعن الله أمةً أسّستْ أساسَ الظلم و الجور عليكم أهل البيت. و لعن الله أمةً دفعتْكم عَن مقامكم و أزالتْكم عن مراتبكم التي رتَّبكم اللهُ فيها و لعن اللهُ الممهّدين لهم بالتمكين مِن قتالكم. برئتُ إلي الله و إليكم منهم و مِن أشياعهم و أتباعهم و أوليائهم. إنّي سلمٌ لمَن سالمكم، و حربٌ لمَن حاربكم إلي يوم القيامه؛

خداي لعن كند امتي كه اساس ظلم و جور بر شما اهل بيت را پي ريخت. نفرين خدا بر امتي بادكه شما را از جايگاه و مقامتان (خلافت) را ند و مرتبه اي را كه خدا برايتان مقرر داشته بود،گرفت. خدا لعنت كند مردمي را كه از امراي ظلم و جور براي جنگ با شما اطاعت كردند.براي رضايت خدا و شما، از آن ظالمان و پيروان و دوستانشان بيزاري مي جويم و من تاروز قيامت، در صلحم با هر كه با شما در صلح است و در جنگ و نبردم با هر كه با شما درجنگ است.»