سنت تعميم بدين معنا است كه اگر آدمي خشنود از كردار گروهي باشد، در عملشان شريك خواهد بود و به كساني ملحق مي شود كه دوستدارشان است چنان كه خشم و نارضايتي، انسان را از كساني كه دوست ندارد و از عملشان ناراضي است، جدا مي كند. قرآن كريم و روايات معصومين (ع) نيز برآن دلالت مي كنند لذا علت تعميم، خشنودي يا ناخشنودي به خاطر حبّ و بغض مي باشد. در اين راستا، با توجه به مفهومي كه قرآن از كلمه امّت ارائه مي دهد و آن را مقوله اي كيفي مي داند، دستاوردها و عملكرد نيك و بد امت نيز تمامي افراد امت را در بر مي گيرد حتّي آنان كه در اين كار نقشي نداشته اند امّا به جهت رضايت، شريك آثار عمل امّت اند به خلاف نتايج عملكرد افراد كه ويژه خودشان مي باشد.

نويسنده ضمن تبيين مطالب فوق سنت تعميم را فراگير بر دنيا و آخرت و خير و شرّ دانسته، در ادامه به برخي روش ها و موارد اين سنت الهي در زندگي مردم همچون تعميم در مسؤوليت و كيفر، تعميم حجت، تعميم در ثواب و پاداش پرداخته و تعميم نفرين و بيزاري و يكي از اين مصاديق بر شمرده كه در نصوص به جا مانده از اهل بيت (ع) در زيارت امام حسين (ع) نيز به روشني شاهد اين تعميم هستيم.

نويسنده در پايان نتيجه مي گيرد عاشورا خط معيار دو جبهه حق و باطل در طول تاريخ و در هر جامعه اي است، موضع گيري در اين دو جبهه به دوستي يا بيزاري است و حسين (ع) جدا كننده اين دو جبهه خواهد بود.