اين گنج غم كه در دل خاك آرميده است

اين دختر حسين سر از تن بريده است



اين است دختري كه پدر را به خواب ديد

كز دشت خون به نزد اسيران رسيده است



بيدار شد ز خواب و پدر را نديد و گفت

اي عمه جان، پدر مگر از من چه ديده است



اين مسكن خراب پسنديده بهر ما

از بهر خود جوار خدا را گزيده است



زينب به گريه گفت كه باشد برادرم

اندر سفر كه قامتم از غم خميده است



پس ناله رقيه و زنها بلند شد

و آن ناله را يزيد ستمگر شنيده است



گفتا برند سوي خرابه سر حسين

آن سر كه خون او ز گلويش چكيده است



چون ديد راس باب، رقيه بداد جان

مرغ روان او سوي جنت پريده است



اين است آن سه ساله يتيمي كه درجهان

جز داغ باب و قتل برادر نديده است



داني گلاب مرقد اين ناز دانه چيست

از عاشقان كربلا اشك ديده است



معمور هست تا به ابد قبر آن عزيز

ليك قبر يزيد را به جهان كس نديده است. [1] .