جناب حجه الاسلام و المسلمين سيد عسكر حيدري از طلاب حوزه علميه زينبيه شام [1] نقل كردند:

در سال 1356 شمسي بعد از نماز كنار ضريح با صفاي حضرت رقيه عليه السلام منظره عجيبي ديدم.

پير مردي ترك از اهالي تبريز را ديدم كه به ضريح مطهر چسبيده و هي فرياد مي زند و گريه مي كند. مردم هم كه اين منظره را مي ديدند گريه مي كردند. يك غوغايي به وجود آمده بود.

پيرمرد با زبان تركي با دختر امام حسين عليه السلام صحبت مي كرد و اشك مي ريخت. چون من تركي بلد نبودم به كسي كه زبان تركي بلد بود گفتم اين مرد چه مي گويد؟ گفت او مي گويد: رقيه جان، مدتهاست اسم نوشته ام و چند سال است كه آرزو مي كردم به شام بيايم. تقاضاي من اين نيست كه بچه ام را شفا بدهي يا وضع دنيوي و ماديم خوب شود يا در قيامت دستم را بگيري. نه، نه، براي هيچ كدام نيامده ام. تنها آمده ام ببينم حالت چه طور است؟ بدنت خوب شده يا نه؟ آيا آبله پاهايت خوب شده؟ قلبت خوب شده؟ برويم ايران، به تبريز برويم تا آنجا صحن شما را طلا كنم، جان خود را به شما فدا كنم. اينها را مي گفت و گريه مي كرد و متوسل بود.

به خودم گفتم كاش اين عقيده و اخلاص را من مي داشتم.