در روايت مرحوم صدوق «ره» از آن خرابه، تعبير به محبس (زندان و بازداشتگاه) شده است، زيرا آنها در آنجا محصور بودند و اجازه نداشتند به جاي ديگر بروند. وي مي نويسد:

ان يزيد امر بنسا الحسين عليه السلام فحبس مع علي بن الحسين في محبس لايكنهم من حر و لا قر، حتي تقشرت وجوههن همانا يزيد دستور داد كه اهل بيت امام حسين عليه السلام را همراه امام سجاد عليه السلام در محلي حبس كردند. آنها در آنجا نه از گرما در امان بودند و نه از سرما، تا آنكه بر اثر آن صورتهايشان پوست انداخت. [1] .

معروف اين است كه حضرت رقيه عليه السلام در همين خانه يا بازداشتگاه به شهادت رسيده است. در مورد مدت توقف اهل بيت عليه السلام در خرابه، به اختلاف نقل شده، به طوري كه نمي توان براي آن تعيين وقت كرد. هرگاه ورود اهل بيت عليه السلام به شام را طبق گفته مورخان، آغاز ماه صفر بدانيم و شهادت حضرت رقيه عليه السلام را در پنجم آن، نتيجه مي گيريم كه حضرت رقيه عليه السلام خود چهار روز در آن خرابه سر برده است. همچنين در مورد دشواري وضع خرابه، غير از آنچه گفته شد، مطالب ديگري نيز نقل شده است. از جمله اينكه، ديوار آن خرابه كج شده و در حال خراب شدن بود.

نيز امام سجاد عليه السلام فرمود: هنگامي كه ما را به خرابه شام قرار دادند، در آنجا انواع رنجها را بر ما روا داشتند. روزي ديدم عمه ام، حضرت زينب عليه السلام ديگي بر روي آتش نهاده است، گفتم: عمه جان اين ديگ چيست؟ فرمود: كودكان گرسنه اند، خواستم به آنها وانمود نمايم كه برايشان غذا مي پزم و بدين وسيله آنان را خاموش سازم.

نيز نقل شده است: آنها مكرر آب و نان از حضرت زينب عليه السلام طلب مي كردند، حتي بعضي از زنان شام ترحم كرده براي آنها آب غذا مي آوردند. [2] .

به اين ترتيب مي بينم حضرت زينب عليه السلام افزون بر آن همه داغ و رنج اسارت، در چنين مكاني جاي نداشت و سرانجام نيز غريبانه با شهادت جانسوز حضرت رقيه عليه السلام روبرو شد.