عصر عاشورا كه دشمنان براي غارت به خيمه ها ريختند، در درون خيمه ها مجموعا 23 كودك از اهل بيت عليه السلام را يافتند.

به عمر سعد گزارش دادند كه اين 23 كودك، بر اثر شدت تشنگي در خطر مرگ هستند.

عمر سعد اجازه داد به آنها آب بدهند. وقتي كه نوبت به حضرت رقيه عليه السلام رسيد آن حضرت ظرف آب را گرفت و دوان دوان به سوي قتلگاه حركت كرد.

يكي از سپاهيان دشمن پرسيد: كجا مي روي؟ حضرت رقيه عليه السلام فرمود: «بابايم تشنه بود. مي خواهم او را پيدا كنم و برايش آب ببرم»

او گفت: آب را خودت بخور. پدرت را با لب تشنه شهيد كردند!

حضرت رقيه عليه السلام در حاليكه گريه مي كرد، فرمود: «پس من هم آب نمي آشامم» [1] .



كودكي دامان پاكش شعله آتش گرفت

گفت با مردي بكن خاموش دامان مرا



دامنش خاموش چون شد، گفت با مرد عرب

كن تو سيراب از كرم اين كام عطشان مرا



آب داد او را ولي گفتا نخواهم خورد آب

تشنه لب كشتند اين مردم عزيزان مرا



نيز در كتاب مفاتيح الغيب ابن جوزي آمده است كه، صالح بن عبدالله مي گويد: موقعي كه خيمه ها را آتش زدند و اهل بيت عليه السلام رو به فرار نهادند، دختري كوچك به نظرم آمد كه گوشه جامه اش آتش گرفته، سراسيمه مي گريست و به اطراف مي دويد و اشك مي ريخت. مرا به حالت او رحم آمد. به نزد او تاختم تا آتش جامه اش را فرو نشانم. همين كه صداي سم اسب مرا شنيد اضطرابش بيشتر شد. گفتم: اي دختر، قصد آزارت ندارم. بناچار با ترس ايستاد. از اسب پياده شدم و آتش جامه اش را خاموش ‍ نمودم و او را دلداري دادم. يكمرتبه فرمود: اي مرد، لبهايم از شدت عطش ‍ كبود شده، يك جرعه آب به من بده. از شنيدن اين كلام رقتي تمام به من دست داده ظرفي پر از آب به او دادم. آب را گرفت و آهي كشيد و آهسته رو به راه نهاد. پرسيدم: عزم كجا داري؟ فرمود: خواهر كوچكتري دارم كه از من تشنه تر است. گفتم مترس، زمان منع آب گذشت، شما بنوشيد گفت: اي مرد سوالي دارم، بابايم حسين عليه السلام تشنه بود، آيا آبش دادند يا نه! گفتم: اي دختر نه والله، تا دم آخر مي فرمود: (اسقوني شربه من الما) مي فرمود: يك شربت آب به من بدهيد، ولي كسي او را آبش نداد بلكه جوابش را هم ندادند.

وقتي كه آن دختر اين سخن را از من شنيد، آب را نياشاميد، بعضي از بزرگان مي گويند اسم او حضرت رقيه خاتون عليه السلام بوده است. [2] .