حضرت امام محمد باقر عليه السلام مي فرمايد: پدرم علي بن الحسين هرگز نعمتي از خدا را ياد نكرد مگر آنكه براي شكر آن نعمت، خداي را سجده كرد، چنانكه آيه اي از كتاب خدا را كه در آن آيات سجده باشد قرائت نمي نمود مگر آنكه سجده مي كرد. نيز هرگاه حقّ تعالي شرّي را از حضرت دفع مي كرد كه از آن در بيم بود، يا مكر مكر كننده اي را از او دور مي گردانيد سجده مي كرد، و هرگاه از نماز واجب فارغ مي شد سجده مي كرد، و هرگاه توفيق مي يافت كه ميان دو كس اصلاح كند، براي شكر اين خدمت سجده مي كرد. در جميع مواضع، سجود آن حضرت به چشم مي خورد؛ و به اين سبب آن حضرت را سجّاد مي گفتند. [1] .