از القاب مشهور حضرت عباس «حامي الضعينه» است. غيرت و عطوفت بسيار حضرت وي را بر آن داشت تا از بانوان حرم حسيني و خيمه هاي سيدالشهدا غفلت نكرده، از آغازين روزهاي هجرت تا واپسين لحظه هاي حيات، هماره اطراف آنان باشد و در برآوردن خواسته هايشان بكوشد. آنان را از محملها پايين گذارد، محلي براي استراحتشان فراهم سازد، شبها به پاسداري از خيمه هايشان بپردازد و در آرامش روحي و آسايش جسمي آنها كوشا باشد.

سخن زنان و اطفال پس از شهادت عباس عليه السلام نشان دهنده ميزان


تلاش و فداكاريهاي آن بزرگوار در اين باره است.

سيد جعفر حلّي در قصيده اي زيبا بدين لقب اشاره كرده، عباس عليه السلام را برتر از ربيعه، اولين كسي كه بدين لقب شهرت يافت، مي داند و مي فرمايد:



حامي الضعينة اين منه ربيعه

ام اين من عليا ابيه مكدم



حامي بانوان كجا، ربيعه كجا

پدر او علي عليه السلام كجا و مكدم ]پدر ربيعه[ كجا؟



علامه شيخ عبدالواحد مظفر، جوا سيد جعفر حلّي را با بيتي دلنشين مي دهد و مي گويد:



حامي الضعينه كربلا بصارم

صادي الحديد رواه قحف الرأس [1] .



حامي بانوان در كربلا چون شيري حضور داشت

هم او كه عطش شمشير آهنين خود را از ]خون[ تارك دشمنان سيراب كرد