امام صادق عليه السلام در زيارت عموي خود حضرت اباالفضل مي فرمايد:

«اسلام عليك ايها العبد الصالح.»

سلام بر تو اي بنده صالح خدا.

حضرت با اين توصيف دلنشين، حلقه اي طلايي بين عباس عليه السلام و خداوند متعال بيان مي كند تا بدين طريق اتصال او را با مبدأ لايزال الهي ترسيم كرده، مقام والاي وي را گوشزد كند.

امام عليه السلام با عبد خواندن عمويش راه صلاح و رستگاري انسان را معرفي مي كند و سپس با «صالح» شمردن اعمال و كردار وي قدمگاه نگاه آدمي را به آن انسان آسماني روشن مي فرمايد.

عبوديت مقامي است كه خداوند حضرت محمد صلي الله عليه و آله و سلم و ديگر انبياي


بزرگ را بدان منصف دانسته است. [1] .

آري، وراي چنين لقبي مهرافروز، كه امامي معصوم عليه السلام به حضرت عباس عليه السلام داده است، حقايقي ژرف و مطالبي والا وجود دارد. امام ششم عليه السلام حضرت عباس را با صفتي مخاطب قرار داده كه خداوند متعال، انبيا و مبلغان شرايع آسماني را بدان توصيف كرده، بدين وسيله رضايت خويش از آنان را بيان كرده است. [2] .