علي عليه السلام در هفتمين روز ميلاد، فرزند دلبند خود را طلبيد و لبان


خويش را با ياد خدا مترنم ساخت. بنا به سنت پسنديده اسلام، موهاي زيباي سر كودك را تراشيد و هم وزن آنها، طلا (و يا نقره) به مستمندان داد. سپس گوسفندي، به عنوان عقيقه ذبح كرد [1] تا به بركت آن صدقات و اين قرباني، پيكر پاك عباس عزيز، پابرجا و سالم مانده، ايام زندگاني او طوباي بركاتي جاودان باشد.

گفتار امام عليه السلام و نام حماسي نوزاد، دفتري طلايي خاطرات را در مقابل ديدگان آشنايان مي گشود. از اين رو بر بينش علي عليه السلام آفرين مي گفتند و انتخاب عقيل را مي ستودند. از روزي ياد مي كردند كه اميرمؤمنان عليه السلام برادر خود عقيل را طلبيد تا از بلنداي «علم انساب» [2] ، نگاهي به قبايل مختلفي بيفكند. خانواده اي اصيل و شجاع را انتخاب كند و انگشت اشاره بر بانويي پاك و عفيف نهد تا با انتخاب او فرزنداني دلاور، سرآمد و شيردل به وجود آيد.

پس از مدتي تحقيق و ژرف نگري، عقيل «فاطمه كلابيه» يا «ام البنين» را برگزيد. [3] بانويي كه ثمامه يا«ليلي» افتخار مادري اش را داشت. «حزام


بن خالد» پدر او بود. در ديباچه اجداد وي دليرمردي و شجاعت قرار داشت، به طوري كه سلاطين زمان در برابرشان سر تسليم فرود مي آوردند [4] .

ابوبراء عامر بن خالد، كه شجاعترين فرد عرب محسوب مي شد، جد مادري وي بود. او با پنجاه رزم آور مقابله مي كرد و «بازي كننده با نيزه ها» لقب داشت. از اين رو عقيل در توصيف اين خاندان گفت: شجاعترين و زيركترين مردمان عرب اين قبيله هستند [5] .

ام البنين از بانوان فرزانه و ارجمندي بود كه به اهل بيت عليهم السلام معرفتي والا داشت و از اخلاص و صفا در ولايت بهره مند بود. بر اين اساس، نزد فرزندان فاطمه زهرا عليهاالسلام مقامي شايسته داشت، به طوري كه زينب كبري عليهاالسلام در ايام عيد به ديدار وي مي شتافت. گستره شناخت اين شخصيت عزيز درباره اهل بيت عليهم السلام بدان حد بود كه - بنا به نقلي - چون به ازدواج علي عليه السلام درآمد، به سان مادري دلسوز و پرستاري مهربان از امام حسن عليه السلام و امام حسين عليه السلام كه بيمار بودند، مواظبت و پذيرايي كرد و با عطوفتي خاص در تأمين سلامت آنها كوشيد [6] .