زمين مدينه با نيم نگاه خورشيد روشنايي مي گرفت و تابش طلايي آفتاب، جمعه، چهارمين روز شعبان سال 26 هجري، را نوري ديگر مي بخشيد [1] .

بلور دلهاي شيفتگان اميرالمؤمنين علي عليه السلام لبريز از شور و عشق مي شد و كوچه هاي بني هاشم آغوش خود را به روي زائران خانه حضرت مي گشود. چهره علاقه مندان اهل بيت عليهم السلام را شبنم شادي فراگرفته بود و


براي ديدار نور سيده مولاي خويش بر يكديگر پيشي مي گرفتند.

«ماه» تازه در مدينه طلوع كرده بود و با حضور خود دلهاي شيفتگان اهل بيت عليهم السلام را از عطر شادماني معطر ساخته بود. شور و هلهله، خانه علي عليه السلام و فاطمه كلابيه را فراگرفته بود و نگاه همگان به سخاوت لبان مولا بود تا انتخاب نام طفل را نظاره كنند و شيريني اولين كلام او را بيابند [2] .

در اين هنگام گويا مادر كودك، ام البنين عليهاالسلام، قنداقه عزيز خود را تقديم علي عليه السلام كرد. امام فرزند دلبند خود را به سينه چسبانيد؛ بهت و حيرت، نگاه اطرافيان را ربود و همگان از پيوند «مهر» و «ماه» لب به تبريك گشودند. اميرمؤمنان با صدايي آسماني در گوش راست فرزند خود اذان و در گوش چپ وي اقامه گفت.

بدين ترتيب امام عليه السلام در آغازين لحظه هاي حيرت، بذر بندگي در سرزمين قلب فرزند خويش افشانيد تا در گلستان وجود او شاخسار ايمان و عشق به «توحيد» و «نبوت» نمايان شود، از بلنداي همتش آبشار شوق به «امامت» جاري شود و تا هميشه ايام در سايه سار «ولايت» سروي سبز باشد.

چون نسيم اذان و اقامه بر روان پاك و سپيد طفل فرونشست، امام عليه السلام با واژه مهرآفرين و روح افزا نام فرزند خود را بيان فرمود:


«عباس» يعني: شير بيشه شجاعت و قهرمان ميدان نبرد [3] ، دلاوري از شجاعان اسلام، قهرماني كه در برابر باطل و ستم عبوس و خشمگين است و در مقابل خير و نيكي شادان و متبسم. [4] .

رواق چشم اطرافيان را هاله اي از عشق و اميد فراگرفته بود و بيش از ديگران فاطمه كلابيه از خشنودي شوي خويش شادمان و خرسند بود.

در اين لحظه، الماس بوسه علي عليه السلام بلور پيكر طفل را صداي محبت بخشيد [5] و دستان كوچك عباس با اولين حرير عشق و عاطفه آشنا شد؛ اما اين شادي لحظاتي بعد با توفان غم درهم پيچيده شد. ناگهان گوهرهاي اشك از ديدگان اميرمؤمنان عليه السلام بر سينه سيمايش پديدار شد، صداي گريه آن حضرت دلها را مالامال از اندوه ساخت و فرمود:

گويا مي بينم اين دستهاي يوم الطف، [6] در كنار شريعه فرات در ياري برادرش حسين، از بدن جدا خواهد شد. [7] .