امام حسين (ع) در خارج از مكه در محلي به نام «تنعيم» به قافله اي برخورد كرد كه در ميان آن عده اي شتردار از سوي بحرين يسار حميدي استاندار يمن بارهايي از حله يمني و اجناس قيمتي به سوي شام و براي يزيد بن معاويه حمل مي كردند. آن حضرت اين اجناس را از شترداران گرفته و به تصرف خويش در آورد و خطاب به آنان فرمود: «من احب منكم ان ينصرف معنا الي العراق اوفينا كرائه و احسنا صحبته و من احب المفارقة اعطيناه من الكرائه علي ما قطع من الارض» [1] .

از عمل امام حسين (ع) چنين استفاده مي شود كه بايد از هر فرصت مناسب در تضعيف طاغوت و در تقويت ضعفا و محرومان بهره برداري نمود و امام (ع) اين ثروت را كه از مردم بيچاره يمن به وسيله استاندار و دست نشانده معاويه جمع آوري شده و دربست در اختيار يزيد قرار خواهد گرفت از چنگ اين طاغوت مي رهاند و در مواردي كه به صلاح امت است صرف مي كند و در اختيار فقرا و ضعفا كه در طول اين راه دور و دراز از حجاز تا عراق با آنان مواجه خواهد گرديد قرار مي دهد، ولي از طرفي شترداران و كرايه كشها را اگر چه در خدمت طاغوت گرفته اند چون از طبقه محروم و ضعيف جامعه هستند با كمال خوشرويي در اختيار سفر و برگشت آزاد مي گذارد و در هر دو صورت كرايه آنها را مي پردازد.

مي بينيم حضرت امام (ره) به پيروي از امام حسين (ع) از هر فرصتي براي درهم شكستن رژيم طاغوت ستمشاهي استفاده مي كند، دعوت كاركنان شركت نفت به اعتصاب مورخه 10 / 8 / 57 و صدور فرمان مبني بر تشكيل كميته حمايت از اعتصاب كنندگان مورخه 18 / 8 / 57 جهت فلج كردن اقتصاد شاه و صدور فرمان مبني بر فرار سربازان از سربازخانه ها براي تضعيف بنيه دفاعي عوامل آمريكا و تأكيد امام بر لزوم ادامه اعتصابها مورخ 4 / 9 / 57 و 25 / 9 / 57 تا سرنگوني شاه از آن جمله اند.

و يا امر مي فرمايند از دادن ماليان خودداري نمايند، تا آنجايي كه مي فرمايند: بر شما كاركنان نفت واجب شرعي و الهي است كه اعتصابتان را عمومي كنيد و نگذاريد نفت خارج شود. و در مورد سربازان فرمودند: «من از سربازان سراسر كشور خواستارم كه از سرباز خانه ها فرار كنند اين وظيفه اي است شرعي كه در خدمت ستمكار نبايد بود» [2] .

اما چون مي دانند اين سربازان احتمالا با مشكل روبرو خواهند شد و يا كاركنان شركت نفت از خانواده هاي كم درآمدند، لذا دستور مي دهند مردم، سربازان را به خانه هاي خويش پناه دهند و از اعتصابيون حمايت مادي و معنوي نمايند.

«مردم در هر جا كه هستند مكلفند به اينكه اينها (سربازان) را پناه بدهند، هم مخارجشان را بدهند و هم منزلي مخفي براي اينها به طوري كه معلوم نشود كه اينها كجا هستند، مردم مكلفند كه اين كار را بكنند و ما هم بابت وجوه شرعيه قبول داريم چيزي كه همراهي به اينها مي شود».

«مطلبي ديگر راجع به كارمندان شركت نفت است، اينها هم از كار كنار رفتند، بسياريشان استعفا كرده اند و اينها محتاج به اعانت هستند، متمكنين و مردم بايد اين كار را انجام بدهند. و هر چيزي كه اعانت به اين دولت ستمشاهي است بايد مردم از آن خودداري كنند» [3] .