بازگشت

رد همه اين روايت


به دلايل ذيل، ما روايت بالا را نادرست مي دانيم:

1 - امام حسين - عليه السلام - خود اين مجاهدان سه گانه را همراه مسلم گسيل مي دارد [1] پس مسأله راه و راهيابي در چنين امر مهمي فراموش ‍ نمي گردد، مخصوصا آنكه همراهان مسلم اهل مكه يا حجاز نيستند، بلكه از اهالي كوفه مي باشند كه راه آمدن به مكه و بازگشت از آن برايشان پنهان نيست، پس اينان مي توانند نقش راهنما را نيز ايفا كنند و به ويژه آنكه اين نمايندگان طبق سفارش امام بر پنهانكاري اصرار فراواني دارند.

2 - به حكم شغلي راهنما در مسافتهاي طولاني، چنين به نظر مي رسد كه راهنما تمام لوازم يك سفر طولاني را با خود داشته باشد و به طريق اولي داراي صبر اكتسابي ناشي از تجارب و محيط مناطق حاره باشد و بتواند در برابر سختي ها و فشار تشنگي از خود مقاومت نشان بدهد.

حال اگر اين دو راهنما - طبق نقل الاخبار الطوال - در شب راه گم كرده باشند، آيا نمي توانستند تا فرداي آن شب تشنگي را تحمل كنند؟!

3 - درجه ارتباط ارگانيك و پيوند مادي اين دو راهنما تا چه حد است كه اين گونه آنان را تا پايان زندگي دهشتناك خود به يكديگر پيوسته نگه مي دارد؟! زيرا اين دو با هم گم مي شوند! همزمان شدت تشنگي آنان تا سرحد مرگ مي رسد! و حقيقتا با هم مي ميرند! و مرگ آنان در يك زمان و يك مكان اتفاق مي افتد! واقعا چه پيوند و علقه اي آنان را تا پايان اين تراژدي وابسته به هم كرده است!؟

4 - چرا مسلم آنان را از مدينه به خدمت مي گيرد و نه از مكه؟ و بعد كه تشنگي پيش مي آيد چرا هيچ يك از اين چهار تن - مسلم و سه يار همراهش - را تهديد نمي كند. در حالي كه آنان نيز دچار همين مشكل شدند و در همان راه و زير تابشهاي يك خورشيد و هواي دم كرده يك منطقه قرار گرفتند! آيا معقول است كه بپنداريم آنان با خود آب داشتند، ليكن از سيراب كردن هر دو يا يكي از اين دو راهنما دريغ ورزيدند؟!

5 - اين چه توانايي حيرت انگيزي است كه اين دو راهنما در خود دارند؛زيرا آنان تا آستانه مرگ نيز از ارائه خدمات به مسلم خودداري نمي كنند، و راه و نشانه هاي آن را به وي نشان مي دهند.

آيا كسي كه در سكرات موت دست و پا مي زند و نسبت به اطراف خود آگاهي دارد؟ و آيا چنين كسي معقول است كه به هوش آمده راه زندگي را به ديگري نشان دهد؟

اين چه توانايي است و يا اين چه جفا و سنگدلي است كه از سوي اين چهار تن مي بينيم كه كمترين حركتي در جهت نجات آن دو يا يكي از آنها از خود نشان نمي دهند؟.


پاورقي

[1] تاريخ طبري، ج 4 ص 263.