مسلم داراي اختيارات تام در امور ديني و دنيوي بود، با صلاحيتي گسترده و مسؤليتي چندگانه طبق اقتضاي شرايط اين مرحله و ماجرا.

فرزانگي و حكمت امام و ريحانه رسول خدا- صلي الله عليه و آله - در اين مرحله دشوار در اين نكته تجلي پيدا كرد كه براي حل مشكلات اين موقعيت، خود شخصا به كوفه نرود و از پاسخ دادن نهايي به كوفيان اجتناب ورزد.بينش سياسي امام، او را به تأني و آرامش و بدون شتاب و تندروي در گام نهادن در اين راه طولاني فرا خواند.

تصميم امام بر آن قرار مي گيرد تا يكي از مردان خود را به عنوان نماينده براي تحقق مقدماتي اهداف و خواسته هاي مظلومين، به سوي آنان روانه سازد.

اما اين كه امام - عليه السلام - نماينده اي از خود كوفيان تعيين كند خلاف غرض و هدف مي باشد؛ زيرا اين دو موقعيت و شخصيت، با يكديگر بسيار تفاوت خواهند داشت؛ مخصوصا كه اهل كوفه رسولاني فضيلت دارد در جهاد و اعتماد و راست كردار فرستاده بودند و آنان نسبتا تصوير واضحي را از اهل كوفه و آمادگي آنان نشان مي دادند؛ جز آنكه نماينده شخص امام حسين - عليه السلام - اهليت انجام كارهاي مهمي را دارد كه غير او را ياري انجام آنها نيست؛ مثلا برخي از كارهاي مربوط به جنبش و قيام، تنها از يكي از افراد خاندان سبط رسول ساخته است مانند بيعت گرفتن از مردم براي امام و ديگر امور مربوط به نهضت كه نيازمند فردي است تحرك بخشنده، با آگاهي كامل از مباني و خواسته هاي امام - عليه السلام.

اين نوع آگاهي نسبت به ديد رهبر، كمتر در افرادي خارج از جو رهبر يا افراد غير خواص تحقق پيدا مي كند؛ زيرا نزديكان امام داراي ويژگيهايي هستند كه آنان را از افراد مخلص و مورد تأييد ديگر نيز متمايز مي سازد.