بيست سال تمام مسلمانان زير سلطه و مخالفين تحت مراقبتهاي دهشتناكي بسر بردند، كه تا آن روز در عرصه سياست سابقه نداشت؛ اين سياست ارعاب و ترور را معاويه بدون كمترين مانعي از قدرت ديني و يا كنترلي از جانب قوه قضائي به وجود آورده بود.

وي تا بدانجا در ستمگري پيش رفت كه برگزيدگان ديانت و اشداء علي الكفار را به شهادت رساند.

اين ارعاب و وحشت فراگير، ديگران را بر آن داشت تا منتظر مرگ معاويه باشند و در موقعيتي ريحانه رسول خدا - صلي الله عليه و آله - به برخي از اين افراد گوش به زنگ گفته بود:هر يك از شما فرشي از فرشهاي خانه خود باشيد با صبر نماييد تا اين طاغوت به هلاكت برسد.

معاويه پس از دو دهه زورگويي و پژمردن روح و روان افراد، هلاك گشت. وي در اين مدت نسل بزرگي را از عامه مسلمانان از پا درآورده بود. با هلاكت او امام نيز رهسپار مكه گشت و نامه هاي اهل كوفه - از خاصه و عامه - به طرف حضرت سرازير گشت.

اين موضوع، فصل اول اين بخش را تشكيل مي دهد.

امام - عليه السلام - از پاسخ خودداري كرد و به سوي كوفيان نرفت ليكن بايستي اين موقعيت دشوار و معضل پيش آمده را با دورانديشي حل كرد. اگر امام از رفتن به كوفه سرباز زند نوع عكس العملي وي چه بايد باشد؟ و چه پاسخي زيبنده اين مرحله حساس است،فصل دوم را تشكيل مي دهد.

اما فصل سوم در برگيرنده توقفي كوتاه ليكن ضروري براي روشن كردن برخي جوانب تاريك مربوط به اثناي سفر سفير امام به كوفه مي باشد.