سيد مقرم در مقتل خود نقل از روضة الواعظين [1] و لهوف و مقتل خوارزمي مي نويسد [2] : وقتي كه به پسر زياد ولوله و آشوب مردم آشكار و معلوم شد و مجلس نشينان او از گفتار آتش بار حضرت زينب عقيله سلام الله عليها به جوش و خروش آمدند از هيجان مردم و انقلاب بعدي ترسيده امر داد آل الله واهل بيت اطهار سلام الله عليهم اجمعين را در خانه خرابه اي كه جنب مسجد اعظم كوفه بود جاي دادند، حاجب پسر زياد مي گويد در اين هنگام من با اهل بيت بودم ديدم كه مردان و زنان كوفه گرد آمده بودند و لطمه به سر و صورت خود مي زدند و مي گريستند زينب سلام الله عليها در اين اثنا صيحه به مردم زده و فرمود داخل ما نشوند مگر زر خريدها يا ام لد كه آنان هم چنانكه ما را اسير كردند آن ها را هم اسير نموده باشند.


سيد ابن طاوس در لهوف مي نويسد [3] : پسر زياد پس از آن امر كرد سر مبارك حضرت ابي عبدالله عليه السلام را در كوچه و بازار كوفه بگردانند و در اينجا سيد متمثل به اين ابيات شده و نيز ابن نما در مثيرالاحزان اين اشعار را آورده [4] .



رأس ابن بنت محمد و وصيه

للناظرين علي قناة يرفع



و المسلمون بمنظر و بمسمع

لا منكر منهم و لا متفجع



كحلت بمنظرك العيون عماية

و اصم رزعك كل اذن تسمع



ايقظت اجفانا و كنت لها كري

و انمت عينا لم تكن بك تهجع



ما رفضة الا تمنت انها

لك حفرة و لحظ قبرك مضجع



يعني سر مبارك پسر دختر محمد (ص) و وصي او را بالاي نيزه نموده بودند از براي تماشاچيان و مسلمان ها در اطراف مي ديدند و مي شنيدند و از ميانه ايشان كسي نبود كه انكار اينكار كند يا از خود اظهار غصه و اندوه نمايد كور باد ديده هائي كه آن منظره را مي ديدند و كر باد گوش هائي كه اين مصيبت و غم را مي شنيدند و متأثر نمي شدند.