طالب حيدري در كتاب دم الشهيد خود مي نويسد: [1] .

بامداد روز عاشورا همان روزي كه اصحاب امام عليه السلام با روحي پر از نشاط از جاي برخاستند حضرت حسين عليه السلام


به جايگاه خود ماند سردار سپاه و فرمانده كل قوا ايستاده و افراد قليل خود را كه در عدد كم و در اعتداد و تهيه و تجهيز بسيار و هر يك با هزار سوار بودند مهيا و مجهز فرمود به طوري كه هيچگونه نقص و قصور يا سستي و فتوري در برابر سپاه دشمن به آن ها راه نمي يافت و در فنون جنگي اندكي لغزش و عثرتي بدان تصور نمي رفت و گاهي مي شود كه پيشوا و فرمانده قوا دچار مشكلي مي شود كه در برابر آن نمي داند چكند گاهي هم بلغزشي برمي خورد كه چاره آن را نمي تواند كرد گاهي در حيرت و سرگرداني در مي آيد كه بر سر و همسر تكافو نمي كند و گاهي به جفاي بعضي و وفاي بعضي ديگر دچار مي گردد و گاهي از براي مدارا و ملايمت راهي نمي يابد و از اين جهات حيرت و سرگرداني بينابين براي او دست مي دهد و گاهي فرمانده كل و پيشواي مطلق در مرحله تعبيه و تجهيز دچار چيزي از اين قبيل مي گردد و ليكن حضرت حسين عليه السلام در تعبيه و تجهيز سپاه خود بزرگترين موفقيت را داشته و به هيچ يك از اين موانع برخورد ننمود و در يكطرف قلب سپاه و در طرفي ديگر ميمنه و از جهتي ديگر ميسره سپاه قليل خود را ترتيب داده و از براي هر كدام اهميت و مقامي بود كه كمتر از ديگري نبود مگر اين كه قلب سپاه او نقطه اتصال بين نقطتين بوده.