آنگاه حضرت قلم و كاغذ خواسته و وصيت نامه اي به عنوان برادر خود محمد حنفيه بدين مضمون مرقوم فرمود:

بسم الله الرحمن الرحيم: هذا ما اوصي به الحسين بن علي بن ابي طالب ع الي اخيه المعروف بابن الحنفيه ان الحسين يشهد ان لا اله الا الله وحده لا شريك له و ان محمدا عبده و رسوله جاء بالحق من عند الحق و ان الجنة حق و النار حق و ان الساعة آتية لا ريب فيها و ان الله يبعث من في القبور و اني لم اخرج اشرا و لا بطرا و مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح في امة جدي اريد ان امر بالمعروف و انهي عن المنكر و اسير بسيرة جدي وابي علي بن ابي طالب ع فمن قبلني بقول الحق فالله اولي بالحق و من رد علي هذا اصبر حتي يقضي الله بيني و بين القوم بالحق و هو خير الحاكمين و هذه وصيتي يا اخي اليك و ما توفيقي الا بالله عليه توكلت و اليه انيب

مضمون اين وصيت بعد از ابتدا بنام خداي بخشاينده مهربان اين است وصيتي كه حسين ابن علي ابن ابي طالب به برادر خودش معروف به ابن حنفيه مي نمايد، براستي كه حسين شهادت مي دهد معبودي سزاوار پرستش جز خداي يكتاي بيشريك و مانند نيست و اينكه محمد صلي الله عليه و آله بنده خدا و فرستاده او است كه به حق و راستي از جانب خدا آمده و اينكه بهشت و جهنم حق است و قيامت آمدني است و در آن شكي نيست و اينكه خدا برمي انگيزاند و زنده مي كند كساني را كه در قبرها جاي دارند اما اينجا امام عليه السلام معتقدات و عقايد ديني خود را بيان فرموده تا اينكه براي آيندگان حجت باشد سپس شروع به بيان مرام و منظور مقدس خود نموده و مي فرمايد:

اينك من از مدينه بيرون مي روم و بيرون شدن من نه براي راحت طلبي و شادماني خاطر و نه از براي ظلم و ستمكاري درباره ديگران است بلكه منظور اصلي و هدف خاطر من تنها اصلاح حال امت جدم خواهد بود و اراده من در اين سفر آن است كه امر به معروف و نهي از منكر نموده و بروش و طريقه جد و پدرم علي بن ابي طالب عليه السلام رفتار كنم پس هر كس كه مرا به قبول حق و گفتار صدق پذيرفت و از من قبول نمود پس خدا شايسته تر و سزاوارتر به حق و حقيقت خواهد بود و آنكس كه رد قول من كند و از من صدق گفتارم


را نپذيرد من بر آن صبر و تحمل خواهم نمود تا اينكه خداي متعال بين من و بين آن مردم بحق حكم فرمايد و خدا بهترين حكم كنندگان است.

اين است وصيت من بتو اي برادر من و توفيق من جز به خدا نيست توكل من بر خدا است و به سوي او بازگشت مي نمايم، آنگاه امام عليه السلام وصيت نامه خود را به هم پيچيده و خاتم شريف بر آن زد و برادر را وداع گفت و عازم كوي مقصود گرديد و اين عمل در شب سوم شعبان انجام گرفت [1] .