هنگاميكه دسته اي از شورشيان بصره و مصر و مدينه براي اعتراض به عثمان و جلوگيري از كردار و اطورا ناپسند وي به مدينه آمدند و بناي آشوب و شورش را گذاشته همت بر قتل عثمان گماشتند در ميانه آن غوغا حضرت حسين براي حفاظت دين و خاموش كردن آتش فتنه و انقلاب درصدد دفاع برآمده و به قدر مقدور از شورشيان جلوگيري نموده و نمي خواست عثمان كه عنوان خلافت و جانشيني پيغمبر را به خود بسته بود با آن اهانت و خواري كشته شود و براي اسلاميان چنين ذلت بنام اسلام واقع گردد، در صورتيكه عثمان در اثر سوء سياست خود و فريب و انخداع از مروان بن حكم خبيث كار خود را ساخته و به كلي خويشتن را باخته بود، همان مروان كه حضرت اميرمؤمنان علي (ع) مكرر عثمان را از ضرر مداخلات او آگاهي داده و او را تحذير و تخويف نموده بود و به او مي فرمود به خدا قسم مي بينم كه مروان تو را به پرتگاهي بيندازد كه در آمدن از آن براي تو امكان پذير نباشد و او را ملامت نموده و مي گفت: اي عثمان من از تو گله نمي كنم تو شرف خود را بردي و حيثيت خود را از دست دادي.

ما در اينجا براي رفع بهانه اي كه اضداد حضرت علي (ع) از عايشه و طلحه و زبير و معاويه و ديگران به عنوان خونخواهي عثمان و اقدام به فتنه و فساد آنان كه آخر آن منتهي به قتل و شهادت حضرت سيدالشهدا گرديده در السياسة جلد سوم و كامل ابن اثير مي نويسد موقع حمله مردم بعثمان تنها كساني كه قدرت داشتند جمعيت شورشيان را در هم شكستند امامين حسنين ع بودند كه در خانه عثمان ايستاده و مانع حمله مردم بودند [1] .