براي گريستن و گريانيدن در مصيبت حضرت ابي عبدالله الحسين(ع) ثواب بسيار در كتب اخبار نوشته اند و احاديث نبوي و روايات ائمه اطهار در اين خصوص بيشمار است و منظور از گريه و اندوه و دلسوزي و ابراز تأثر است كه قلب در ضمن استماع يا انديشه و تذكار مصائب اظهار ملال وارده و صدمات حاصله به خود فشاري ديده و از آن حرارتي توليد شده و بخاري بالا زده كه به چشم سرايت كرده و از مجاري دو چشم بصفحه رسخار وارد مي شود و مراتب علاقه و اخلاص و دلبستگي بطرف را مي رساند و اين عمل را اثري مخصوص در ابقاي مودت


و محبت است اما گريه بر حضرت سيدالشهدا هم از جمله مواردي است كه از فرط دلسوزي و انقلاب هيچكس را طاقت بردباري و تحمل در برابر استماع آن نيست و اين عمل بكاء و زاري و بيقراري علاوه بر از ديار مهر و محبت موجب كثرت تنفر و بيزاري از دشمنان آن حضرت شده و موجب انحراف دوستداران اين خانواده از دشمنان ايشان مي گردد و علاوه بر اين تأثير خاصي در نجات از عذاب اخروي خواهد بود و به اين آب شور چشمان ممكن است نيران جحيم و آتش جهنم را از بركت وجود مقدس حسيني خاموش نمود چنان كه در ثواب گريه بر سيدالشهدا اخبار دارد كه من خرج من عينه كجناح الذباب انه يطفؤ حر جهنم و از اينجا است كه ائمه اطهار شيعيان و پيروان خود را وادار به تذكار مصيبت و اقامه تعزيت و ريختن اشك در اين مصيبت نموده اند و خود حضرت ابي عبدالله فرموده انا قتيل العبرة لا يذكرني مؤمن الا استعبر [1] و بدين نهج است كه هيچ مؤمني نيست كه نام حسين نزد او برده شود و قلب او متأثر نگردد و يا اشكش بديدگان نبايد پس همينطور كه گريه و حزن متضمن ابراز علاقه و اظهار اخلاص و مودت است به همين نحو نيز مشتمل بر بيزاري و تنفر از كساني خواهد بود كه باعث اجراي اين حادثه و موجب ايقاع اين ستم و بيداد گرديده اند و در طبيعت بشري اين دو خصلت از عوامل قويه بشمار مي آمد و اما تباكي ها براي ابقاء يادآوري اين فاجعه كه ابد الدهر از خاطرها فراموش نشود و گردش ليل و نهار باعث فراموشي آن از انظار و افكار نگردد و ذكر اين مصيبت عظمي از بين نرود تنها ببكاء و گريه اكتفا نشده بلكه تباكي و خود را به گريه كنندگان تشبيه نمودن هم ترغيب شده و امام صادق عليه السلام فرمايد: من تباكي فله الجنة [2] و به صورت گريه كنندگان در آوردن در صورتي است كه اشك و گريه به كار نيايد و تأثر نفساني را به اظهار تباكي از خود ابراز نمايند.

از ابي ذر غفاري رضوان الله عليه [3] است كه از مقام نبوت روايت كرده كه مي فرمود: اذا استطاع احدكم ان يبكي فليبك و ان لم يستطع فليستشعر قلبه الحزن و ليتباك فان القلب القاسي بعيد من الله.


يعني وقتي كه توانست يكي از شما بگريد پس بايد گريه كند و اگر نتوانست بايد دل او ابراز اندوه از خود نمايد و بايستي كه خود را به گريه دار شبيه سازد زيرا كه دل تيره از خدا دور است.

بايد دانست كه گريه كردن يا خود را به صورت گريه دار در آوردن هر يك از اين دو در اظهار ملال و ابراز حزن و اندوه مشتركند و تأثر خاطر را حاكي بوده و انديشه را به جاني مصائب وارده متوجه مي سازد و از طرفي بيزاري و تنفر خاطر را از مرتكبين و ظالمين باعث مي شود و از اينجا است كه تا اين اندازه تاكيد در اين خصوص شده.