شيخ صدوق در خصال و مجلسي در بحار [1] خود خبري را روايت كرده كه به حضرت علي بن موسي الرضا عليه السلام منتهي مي شود كه فرموده آنگاه كه خداي متعال به ابراهيم خليل دستور داد گوسفندي را كه خدا فرستاده بود به جاي فرزندش اسمعيل ذبح كند ابراهيم آرزومند بود كه اسمعيل را به دست خويش ذبح سازد تا دلش مانند پدري كه عزيزترين اولاد خود را به دست خود كشته بسوزد به واسطه ي اين اطاعت بالاترين درجات ثواب را در مصائب درك كند، خداي متعال به او وحي فرمود، اي ابراهيم از آنچه من آفريده ام محبوبتر از همه پيش تو كيست؟ عرض كرد، حبيب تو محمد، خطاب آمد كه تو او را بيشتر دوست داري يا خودت را؟ عرض كرد او را، خطاب آمد، فرزند او را بيشتر دوست داري يا فرزند خودت را؟ عرض كرد، فرزند او را، خطاب رسيد، قتل فرزند او به دست دشمنانش بيشتر دل تو را به درد مي آورد يا قتل تو فرزند خودت را به دست خودت در طاعت من؟ عرض كرد قتل او به دست دشمنان وي. خطاب آمد: اي ابراهيم به زودي طايفه اي كه خود را امت محمد گمان مي كنند فرزند او حسين را به ظلم و ستم مانند گوسفند سر ببرند و مستوجب غضب من شوند، ابراهيم را از اين خبر دل سوخته و بگريه در آمد، از حضرت عزت باو وحي شد اي ابراهيم، آن جزع و بي تابي كه در كشتن فرزندت اسمعيل به دست خودت تو را دامنگير مي شد همان ثواب را براي گريستن بر حسين و قتل او مستوجب شدي و براي تو بالاترين درجات اهل ثواب را در مصائب سبب و باعث گرديد و اين است قول خداي متعال: و فديناه بذبح عظيم.