سپهر در ناسخ التواريخ از بحارالانوار و كتاب در الثمين مي نويسد در تفسير آيه ي فتلقي آدم من ربه كلمات فتاب عليه انه هو التواب الرحيم يعني آدم از پروردگار خود كلماتي را فراگرفت كه اسامي پيغمبر و آل كبار او بود پس توبه كرد بر آن و خداي بخشاينده و آمرزنده است، گفته اند كه جبرئيل به آدم ياد داد كه خداوند را به اين


دعا بخواند:

يا حميد بحق يا محمد يا عالي بحق علي يا فاطر بحق فاطمه يا محسن بحق الحسن يا قديم الاحسان به حق الحسين (و منك الاحسان) آدم خداوند را باين كلمات مباركه خواند و چون به نام مباك حسين رسيد قلبش گرفت و اشك از چشمانش سرازير شده، گفت اي جبرئيل چرا در اسم پنجم دل من شكست و اشكم جاري شد؟ جبرئيل گفت اي آدم اين فرزند تو به مصيبتي بزرگ دچار ميشود كه تمامي مصيبت ها نزد آن كوچك است، جبرئيل گفت، حسين تشنه و غيب و بي يار و ياور كشته ميشود، اي آدم اگر تو او را ببيني در حالتيكه مي گويد، وا عطشاه وا قلة ناصراه، تا بجائيكه از تشنگي چشمانش تيره و تاريك مي شود و آسمان را بمانند دودي در ديدگان خود مي بيند و كسي او را جز دم شمشير و شربت مرگ جواب ندهد تا اينكه او را مانند گوسفند سر از قفا ببرند و اموال او را غارت كنند و سر او و اصحاب او را بر سر نيزه ها نمايند و اهل و عيال او را اسير سازند و اين پيش آمد و حادثه به علم خدا گذشته است.

در اثر اين خبر آدم ابوالبشر مانند زن پسر مرده بناي گريستن گذاشت و توبه او به بركت گريه بر حضرت سيدالشهدا قبول شد.