ابن شهر آشوب در كتاب مناقب خود از كتاب الانوار [1] روايت كرده كه خداوند به پيغمبر اكرم صلي الله عليه و آله درباره حمل و ولادت حسين عليه السلام تهنيت گفته و بعد از آن در قتل او تعزيت فرموده، فاطمه سلام الله عليها وقتي كه شنيد به جاي آنكه از آوردن چنين مولودي خشنود شود


غمناك و محزون گرديد و خداوند اين آيه كريمه را فرستاد:

و وصينا الانسان بوالديه احسانا حملته امه كرها و وضعته كرها و حمله و فصاله ثلاثون شهرا حتي اذا بلغ اشده و بلغ اربعين سنة قال رب او زعني ان اشكر نعمتك التي انعمت علي و علي والدي و ان اعمل صالحا ترضاه و اصلح لي في ذريتي اني تبت اليك و اني من المسلمين.

اين آيه شريفه چنانكه مرحوم فيض [2] و ديگران در تفسير خود روايت نموده اند درباره حسين عليه السلام نازل شده و در اينجا تصريح مي نمايد كه جز عيسي بن مريم و حسين كسي شش ماهه از مادر متولد نشده چنان كه قبلا هم بدان اشاره شد و يحيي مظلوم هم از اين جمله به شمار آمده.

ترجمه آيه شريفه اين است، كه ما درباره انسان به پدر و مادر او توصيه و سفارش باحسان نموديم و مادرش او را از روي ناخواستگي و كراهت باردار شد و از روي اكراه زائيد چونكه خبر قتل و شهادت او را شنيده بود و مدت حمل او و از شير گرفتن وي سي ماه بوده و چون قوت گرفت و به سن چهل سالگي رسيد، گفت پروردگارا نصيب من كن كه نعمت تو را شكر كنم آن چنان نعمتي كه بمن و پدر و مادرم انعام فرمودي و كرداري شايسته و نيكو كنم كه رضاي تو در آن باشد و ذريه و اولاد مرا نيكو و شايسته گردان چه من به سوي تو بازگشت ميكنم و من يكي از مسلمانانم.

درباره تفسير اين آيه شريفه مفسرين تفصيلي نوشته اند كه بايد بكتب تفاسير مراجعه نمود و بتاويل آن چنانكه به آن اشاره شد ملتفت گرديد.

مرحوم مجلسي هم در جلد دهم بحارالانوار [3] ضمن فضايل حسين اين آيه شريفه را به آن حضرت تخصيص داده و در خصوص اصلح لي ذريتي راجع ببقاي امامت در اولاد حسين عليه السلام تا روز قيامت بياناتي نموده كه بايد به آنجا مراجعه شود.