ابن بابويه در خبري روايت كرده [1] كه قابله ي حضرت حسين صفيه دختر عبدالمطلب (خواهر حمزه) بوده و در كتاب عيون المعجزات از صفيه خبر مي دهد:

قالت لماسقط الحسين من فاطمة كنت بين يديها فقال


لي النبي صلي الله عليه و آله هلمي الي بابني فقلت يا رسول الله انالم انظفه بعد فقال النبي صلي الله عليه و آله انت تنظفيه ان الله قد نظفه و طهره و روي ان رسول الله قام اليه و اخذه فكان يسبح و يهلل و يمجد.

صفيه گويد: وقتي كه حسين عليه السلام از مادر متولد شد من خدمت مادرش بودم در اين بين رسول خدا صلي الله عليه و آله به من فرمود فرزند مرا نزد من بياور، من عرض كردم، هنوز او را نشسته و پاك و نظيف ننموده ام حضرت فرمود تو او را چگونه نظيف مي كني كه خدا او را پاكيزه و نظيف فرموده.

در خبر است كه رسول خدا از جا برخاسته آن نو رسيده را گرفت در حالتي كه تسبيح و تهليل و تمجيد مي نمود، بايد دانست اين يكي از خصايص ائمه اطهار صلوات الله عليهم اجمعين بوده كه هر يك هنگام ولادت با روي خود بسجده افتاد، تسبيح و تهليل خداي سبحان مي نمودند چنانكه در اخبار ولادت هر يك مضبوط و مسطور گرديده و گفته اند: كار پاكان را قياس از خود مگير.

باز خبر از صفيه بنت عبدالمطلب است كه گويد، چون حسين عليه السلام متولد شد من او را نزد رسول خدا بردم حضرت او را گرفته، زبان مبارك در دهان وي نهاد و حسين شروع بمكيدن زبان آن حضرت كرد، من با خود چنين انديشيدم كه پيغمبر صلي الله عليه و آله او را از شير و عسل غدا مي دهد، رسول اكرم پيشاني حسين را بوسيد و او را به من سپرد و همي گريست و سه بار فرمود، «لعن الله قوما هم قاتلوك يا بني» خدا لعنت كند قومي را كه كشندگان تواند اي پسرك من، صفيه گويد من عرض كردم، پدر و مادرم فداي تو باد، كشنده او كيست؟ بقية الفئة الباغية من بني اميه لعنهم الله يعني باقي مانده مردم ستم پيشه از بني اميه كه لعنت خدا بر آن ها باد.