حسين عليه السلام كسي است كه قبه عظمت و جلال در ميدان شهادت به نام گرام او برپا شده و گنبد و بارگاه باشكوه و قبه رفيعه و آرامگاه شريفه و منور و صحن و سرا و حشمت و دستگاه و ايوان كربلاي او يادگار دائمي و ابدي سرفرازي و افتخار او و اعوان و انصار فداكار و جان نثاران عالي مقدار راه حضرتش مي باشد، تربت معطر مقدس و خاك مطهر كربلاي معلاي او كيمياي سعادت و اكسير آزمايش و تجربت قلوب دلباختگان و عاشقان كوي آن شهيد مي باشد كه زائرين كويش از فرط اشتياق و شوق و ذوق ديدار سر را از پاي نشناخته و از بذل مال و جان در راه او مضايقه و دريغ ندارند، همان پرچم خونين و لواي گلگون است كه روي قبه منوره حسيني همواره در اهتزاز و شيفته گان ولاي آن شهيد گلگون كفن را در سايه مكرمت و ظل عنايت و مرحمت خودش دعوت مي كند. مرحوم شيخ جعفر شوشتري در فوائد المشاهد [1] خود مي گويد: ان للحسين (ع) في بواطن المؤمنين محبة مكنونة آيا كيست كه نام حسين عليه السلام را بشنود و فردي از افراد بشر يا تني از اولاد انسان باشد و حالت انقلاب و دلسوختگي و حزن و اندوه و دلباختگي براي او فراهم نشود، آيا چه كسي است كه آن مشاهد پاك و مناظر رقت بار و حزن انگيز و سرزمين عشق و جانبزي را ببيند و دگرگون و آشفته حال نگردد و يا آثار ملال و غم و اندوه و علامات ماتمزدگي و الم در خود مشاهده ننمايد، آري زمين كربلا است كه دلها را بالتهاب در آورده و جگرها را گداخته و مذاب ميسازد و شورش دل و آتش درون را بريزش قطرات اشك از ديدگان آشكار او عيان مي كند.

قبه و بارگاه حسيني است كه با آن همه عظمت و شكوه و جاه و جلال همانا كه آثار


مظلوميت و نمونه محزوني و ملال از آن نمودار است و علامات حزن و اندوه از در و ديوار و سر او جدار آن پديدار مي باشد، گويا كه اين دستگاه عظيم و سرادق ابهت و جلال با محبت و غم و اندوه و ملال اندوه و منضم شده چه هر يك از مراقد و مضاجع و مشاهد و مقابر ائمه دين و پيشوايان راه يقين مانند مضجع و مرقد منور حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در نجف اشرف و مشهد امامين جوادين و كاظمين در بغداد و بقعه و بارگاه امامين هادي و عسكري عليهماالسلام در سامرا و آرامگاه حضرت امام ثامن عليه السلام ضامن در ارض طوس مفرح روح ناظرين و موجب نشاط خاطر و انبساط قلب و راحت روان و فرح دل زائرين و واردين مي گردد ولي بالعكس حرم محترم حسيني و منظره عجيب كربلاي حسين نمونه اي از صحراي كربلاي پيشين و آن وادي محنت و ابتلاي امام و ياران او و غم و ماتم اهل و عيال و شدايد احوال زنان و كودكان از سيد مظلومان را حاكي است و با اينكه امروزه قسمت بلده ي كربلا از عرصه و جوانب خودداري حدائق و بساتين دلگشا و باغات و نخلستان هاي سبز و شاداب و خرم و باصفا است، معهذا هنوز آثال ملال و علامات غم و كلال از عرصه و فضاي آن نمودار و نشانه ماتم زدگي و دل مردگي را از خود هويدا و آشكار مي دارد و ديده دل را متوجه آن منظره پر آشوب و غوغاي غم فزاي روز عاشورا و حادثه جگرسوز نينوا مي سازد و يك نظر بضريح منور و معطر حسيني اين مطلب را به خوبي مدلل و ثابت مي كند كه ضريح مقدس با آن همه زيب و زينت و فنون صنعتي و زيبائي كه در آن به كار رفته معذلك گويا كه غبار ماتم تمامي اطراف آن را فراگرفته و گرد مصيبت بر سر و روي آن ريخته شده

چرا زمين كربلا و ضريح مقدس حضرت سيدالشهدا عليه السلام و اصحاب و ياران او چنين نباشد كه يادگاري از جان نثاري و فداكاري عده ي از شهيدان راه خدا و جان نثاران طريق عدالت و يقين مي باشد سرزميني است كه جاي عبرت آدميان براي ابد و دوام خواهد بود و سزاوار است كه اين مكان غم انگيز و جايگاه مقدس و پاك همواره طوافگاه و مزار مردم جهان شده و افراد تذكاريه و سرمشق فداكاري و جان بازي و عشق و محبت حقيقي و واقعي را از مدفونين و خفتگان اين مضاجع شريف و تذكاري فراگيرند و بدانند كه در سراسر كره ارض و تمامي سطح خاك مقامي پاكيزه تر و بقدامت قرين تر از اين زمين مقدس نيست كه قتلگاه شهيدان راه خدا و مدفن شهداي طريق عقيده و اخلاص سبيل


و حقيقت و طالبان سلم و صفا شده قدامت و شرافت و مقام و منزلت و اهميت اين تربت پاك همين بس كه شفاي دردهاي بيدوا بدان پيوسته و دعاي مستمندان و برآمدن حاجات و نيازمندي درماندگان و ملهوفين در زير قبه و بارگاه باعظمت و جلال آن باجابت رسيده كه و الشفاء في تربته و اجابة الدعاء تحت قبته را صاحب اين سرادق عظيم باضافه اين رتبه ثالثه كه و الائمة من ذريته دارا و حائز است و اثر شفاء و اجابت دعا از آثاري است كه از آغاز شهادت تاكنون متواليا و متواترا از آنجا به ظهور و بروز رسيده و الي الابدهم آن را چنين جلوه و ظهور خواهد بود و كسي را در آن مجال انكار نيست.

بلي، كربلا زميني است پاك و مقدس كه اشعه منور و تابناك آن از مبدء انوار ربوبي و اشعه درخشان آسماني دنياي جهان را منور و نوراني نموده و جهانيان را به جانب چراغ هاي هدايت و دين دلالت و راهنمائي مي كند و مسلمانان از اثر آن بطريقه دين و مسلك صدق و يقين رهسپار مي گردند و نه تنها وسيله استواري عقيده و آئين دين مسلمين شده بلكه براي خارجين از دين هم وسيله و باعث از جهت يافتن راه حق و حقيقت و صراط مستقيم خواهد بود.

عباس محمود العقاد مصري در كتاب ابو الشهداء خود گويد: حرم حسيني حرمي است كه مسلمين آنرا از براي عبرت و ذكري زيارت مي كنند و غير مسلمانان هم آن را به عنوان نظر و مشاهده مي بينند و به زيارت آن مي روند و آن را مزار مقدس مي شمارند.