حسين عليه السلام كسي است كه حضرت نبي اكرم مكرر درباره او فرمود حسين مني و انا من حسين كه از طرفي او را به خود نسبت داده و از طرف ديگر خويشتن را از او دانسته چونانكه دين نبي اكرم و عظمت مقام نبوي به واسطه حسين و فداكاري و جان نثاري او بجهان و جهانيان نفوذ نموده و اين دين مبين تجليات و نورافشاني و گيتي ستاني خود را بعد از وفات پيغمبر معظم به وسيله ي شهادت و جان بازي و گذشتگي و از مال و عيال گذشتن اين بزرگوار بعالميان جلوه و ظهور داده، و از جانب ديگر مرضعه ي حضرتش لسان مبارك نبوت بوده و از انگشت ابهام مقام رسالت تغذيه نموده و رشد و نماي او از شيره ي جان نبي اكرم شده و بعلاوه به شير پستان مطهر زهراي اطهر و بهترين مادر از مادران جهان و پاره تن پيغمبر كه فاطمه بضعة مني شير خورده و تنميه كرده و در دامان پاك و مقدس


آن عصمت داور يكتا تربيت شده دوباره حسين عليه السلام و برادر گرامش حضرت مجتبي از لسان مبارك جد بزرگوارش رسول خدا است كه فرموده الحسن و الحسين سيدا شباب اهل الجنة و نيز الحسن و الحسين هما ريحانتاي في الدنيا و الآخرة [1] و چه بسا احاديث ديگر در فضايل و مناقب اين بزرگوار كه از زبان مبارك جد گرامش حضرت نبي اكرم بسمع اصحاب از مهاجر و انصار رسيده و هر يك آن را نقل نموده و اهل حديث و خبر از شيعه و سني در كتب خود آن احاديث را نقل و روايت نموده كه ذكر آنها در اين جا موجب تطويل خواهد بود.