حضرت حسين بن علي عليه السلام يگانه شهسوار ميدان شجاعت و دلاوري است كه در يكه تازي و سواري برگزيده و ممتاز بوده، از كودكي بسواري و اسب تازي و مبارزه و استعداد جنگي و دلاوري و فنون حرب در آمده و با نبرد و كارزار سر و كار داشته و با نشأه فارسي و يكه تازي و سواري در دوره ي صباوت و آغاز زندگاني تربيت شده بود و از همان زمان طفوليت درس شهادت خوانده و خواست كه در پايان حيات خويش سيد و آقا و پيشواي تمام شهداي جهان باشد و لقب شريف (سيدالشهداء) عنوان خاص حضرتش شده و به اين لقب ممتاز گردد و سرانجام چنين شد كه منظور مقدس او بود و بنام سالار شهيدان و سيدالشهداء بين عالميان اشتهار يافت.

حضرت حسين عليه السلام همان وجود پاكي است كه در راه ايثار نفس و از خود گذشتگي سرمشق شجاعت و دلاوري و فروسيت را از پدر بزرگوارش اميرالمؤمنين


علي عليه السلام فراگرفته و از كودكي در ايثار از مصداق آيه شريفه [1] .

و يطعمون العطام علي حبه مسكينا و يتيما و اسيرا.

سهم و نصيب گرفته حضرتش در بذل مال و جان در راه رضاي خدا سر موئي كوتاه نيامده و جلب خوشنودي و رضايت حضرت محبوب خود را تا بآخرين درجه نموده و مبلغ فيض و مرجع فضل و مرجع فضل و بزرگواري و كرم و الطاف و نعم بزيردستان فقير و تنگدستان بينوا و حاجتمندان بوده تنها شهادت و اسارت اهل و عيال و مظلوميت او را نبايستي موجب امتياز و اختصاص حضرتش قرار داد بلكه در تمامي صفات جميله و محاسن و مزايا او در نخستين درجه واقع شده.