بازگشت

بالندگي و نشاط آفريني در انداموارگي دين و سياست


تضمين سلامت و تندرستي اندام دين در گرو بالندگي و نشاط آفريني سياست و ولايت است. در اين راستا چنانچه سلامت اندام دين به هر شكل قابل تصور به خطر افتد، سياست با «تعطيل و يا جعل» حكمي از احكام، سلامت را به حوزه اندام دين برمي گرداند. به بيان ديگر «سياست» صرفا يك نقش نظارتي ندارد، بلكه به شكل مؤثر و مشروع بعدي تشريعي مي يابد و متناسب با حوايج و مقتضيات، سلامت و تندرستي اندام دين را بيمه مي كند.

جاذب ترين مثال در دوره معاصر، ولايت و حكم حكومتي ميرزاي شيرازي است كه با تبديل اباحه ي توتون و تنباكو به حكم حرمت، دشمن غدار، وادار به خروج از كشور مي شود. با تأمين سلامت اندام دين و بازگشت آبها به مجاري اصلي آن، جعل يا تعطيل حكم برداشته مي شود.

امام خميني (ره) خود را در اين خصوص، يعني خصلت خود تأميني و بالندگي اندام دين مي نويسند:

«اين كه خداوند، رسول اكرم (ص) را اطاعتش را واجب شمرده است «اطيعوا الله و اطيعوا الرسول و اولي الامر منكم» مراد اين نبوده است كه اگر پيامبر اكرم (ص) مسئله گفت قبول كنيم و عمل نماييم. اطاعت از رسول اكرم (ص) به معناي اطاعت از خداست، چون او دستور داده از پيامبرش اطاعت كنيم. اگر رسول اكرم (ص) كه رهبر جامعه اسلامي است، امر كند و بگويد همه بايد با سپاه اسامه به جنگ بروند، كسي حق تخلف از امر رسول (ص) را ندارد.» [1] .

به بيان ديگر ولايت و سياست يك نقش شرعي دارد و آن نظارت بر مجموع احكام دين است و از اين منظر ولايت شرعي است. چنانچه دشمن بخواهد بنياد دين را به خطر افكند بعد ولايت تشريعي خود را مي نمايد. خداوند در خصوص ولايت تشريعي به والي يك اذن عمومي داده است كه هرگاه چنين خطري جامعه اسلامي را تهديد نمود، خود بر اساس مصالح و مفاسد مسلمين عمل نمايد. لازمه چنين بالندگي تشريعي قطعا ولايت شرعي است.

حضرت امام راحل خود در هدايتگري جامعه اسلامي بر اساس مصالح و مفاسد مسلمين چنين احكام حكومتي يا تشريعي را داشته اند و از اين طريق حريم جامعه اسلامي را از گزند دشمنان دين مصون و محفوظ نگه داشته و بالندگي دين را تأمين و تضمين نموده اند.


پاورقي

[1] همان منبع، ص 97.