مختار، به اجراي حكم اعدام در مورد هر كسي شتافت كه در كشتن ريحانه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله مشاركت داشت؛ زيرا مي كوشيد تا از آنان انتقام گيرد و زمين را از آن پليدان، پاك گرداند، به طوري كه- بنا به گفته ي طبري- در يك روز، دويست و هشتاد نفر را كشت و كسي از فرماندهان و رهبران آنان موفق به فرار نشدند. وي، جنايتكار خبيث، «عبيداللَّه ابن زياد»، «عمر بن سعد» و پسرش «حفص» را به قتل رساند و «شمر بن ذي الجوشن» را به هلاكت رساند و لاشه اش را براي سگها افكند. همچنين، «قيس بن اشعث»، «حصين بن نمير»، «شبث بن ربعي» و ديگران را كشت. [1] .

خداوند، دعاي امام بزرگوار را در مورد آن آدمكشان جنايتكار، اجابت فرمود و آنان را به كشتني در مقابل كشتن، هلاك كرد، و جام تلخي را به آنان نوشاند و به شديدترين صورت، از آنها انتقام گرفت، راست گفت خداي تعالي آنجا كه مي فرمايد: «هرگاه پروردگارت بخواهد (مردم) سرزمينهاي ستمگر را بگيرد، اين گونه مي گيرد كه گرفتن او دردناك و شديد است». [2] .


«زهري» مي گويد: از قاتلان حسين عليه السلام كسي باقي نماند مگر اينكه در دنيا كيفر شد، يا به كشتن، كورشدن، روسياهي و يا زوال ملك در مدتي ناچيز». [3] .

عذاب، در دنيا بر آنان محقق گشت و آنان در آتش جهنم جاويدانند كه نه عذاب از آنان تخفيف داده و نه به آنها مهلت داده مي شود.

در اينجا سخن از قيام مختار پايان مي يابد كه برجسته ترين و اصيل ترين قيامها در اسلام مي باشد؛ زيرا هدفش، گرفتن انتقام عترت پاك بود كه بنا به فرموده ي پيامبر صلي الله عليه و آله همتاي قرآن كريم هستند. و نيز هدفش گسترانيدن مساوات و عدالت اجتماعي ميان مردم بود.

درود و رضوان خداوند بر مختار باد، روزي كه به دنيا آمد، روزي كه به شهادت رسيد و روزي كه باز زنده برانگيخته خواهد شد.